„Een kwartier geleden weer alarm”, mailde Gilboa (39) woensdagavond zeven uur. „Mijn zoontje van 15 maanden oud zat net lekker in bad. Met een handdoek om hem heen zijn we snel naar de schuilkelder gerend. Er zijn de laatste 27 uur al 175 raketten naar Israël gestuurd.”

„Ik ben bang”, vertelde ze eerder die dag aan de telefoon. „Er zijn al heel wat raketdelen in onze omgeving neergekomen. Een ontploffende raket maakt een hels lawaai. Toen de aanvallen van Hamas deze week weer begonnen, had ik de neiging om een potje te janken. Maar ik moet sterk blijven voor mijn kinderen.”

Niet alleen Gilboa is bang. Het duurde de afgelopen avonden lang voordat haar kinderen sliepen. „Als we op straat lopen, vraagt onze 3-jarige dochter elke 50 meter: Waar rennen we naartoe als er een alarm komt?

Voor de vakantie durfde mijn 10-jarige zoon niet meer alleen naar school te gaan. Ik liep daarom mee tot de plek waarvandaan hij in anderhalve minuut rennend de school kon bereiken.”

Gilboa en haar echtgenoot hebben zes kinderen in de leeftijd van 1 tot 12 jaar. „We hebben negentig seconden de tijd om 
vanuit onze woning in de schuilkelder te komen. Mijn man werkt regelmatig ’s avonds. Onze oudste dochter blijft dan op totdat hij thuiskomt, want het lukt niet om in mijn eentje zes slapende kinderen te wekken en tijdig in de schuilkelder te zijn.”

Het bestand tussen Israël en Hamas is verleden tijd. Nadat de Palestijnen dinsdag raketten afvuurden richting Israël voerde de Israëlitische luchtmacht aanvallen uit in de kuststrook.

Zat u de afgelopen weken vaak in een schuilkelder?

„Ruim twintig keer. Thuis of op mijn werk. De kinderen zaten regelmatig op school, op de dagopvang of elders in een schuilkelder. Mijn 10-jarige zoon heeft een keer op straat gelegen met zijn handen op zijn hoofd.”

Hoe gaat u als moeder om met de dreiging van raketaanvallen?

„Ons leven gaat zo gewoon mogelijk door. Maar wat is gewoon als er minstens één keer per dag een raketalarm klinkt? De scholen gaan weer beginnen en ik moet schoolboeken kopen. Maar wil ik vijftien minuten met zes kinderen over straat lopen als er op sommige plaatsen onvoldoende gebouwen in de buurt zijn om tijdens een alarm naartoe te rennen? Ik maak voortdurend dergelijke afwegingen. Dat is erg vermoeiend.”

Zijn er in uw omgeving doden of gewonden gevallen?

„Nee, er gebeuren hier wonderen. Tweehonderd meter bij ons vandaan viel een brokstuk op de stoep van vriendin. Er speelden daar in deze kinderrijke buurt op dat moment geen kinderen.

In de nabijgelegen stad Bnei Brak vielen na een raketontploffing bij vijf scholen brokstukken op het plein. Vijf minuten nadat de pauze was afgelopen! Als iemand zo’n brokstuk op zijn hoofd krijgt, overleeft hij het niet.”

Hoe is de sfeer in uw omgeving?

„De frustratie is groot. We zijn boos op onze regering vanwege de bestanden die steeds met de Palestijnen worden gesloten. Wij willen normaal kunnen leven, maar dat lukt niet zolang Hamas onvoldoende geraakt is.”

Er vallen veel slachtoffers onder de burgers in de Gazastrook.

„Niemand wil dat de burgers in Gaza gebombardeerd worden, maar het kan toch niet zo zijn dat wij wél onder raketten te lijden hebben? Ik heb medelijden met de Palestijnen in de Gazastrook. Hun Hamasleiders gebruiken cement niet voor de bouw van scholen en ziekenhuizen, maar voor de aanleg van tunnels.

Ik vind het vreselijk dat deze week de vrouw en het kind van Hamasleider Mohammed Deif zijn omgekomen. Waarom stond die man zelf niet vooraan? Hamasleiders zijn lafaards die raketten vanuit een ziekenhuis afvuren en die de mooie schuilkelders voor zichzelf bouwen.”

Hoe groot acht u de kans op vrede?

„Ik zie het somber in, maar dat ligt niet aan ons. Wij willen normaal kunnen leven, maar dat wordt moeilijk zolang Palestijnen uw belastinggeld en dat van andere landen gebruiken om wapens te kopen.

Het kan de wereld niets schelen wat er in Gaza gebeurt. Israël moet het zelf oplossen en wat wij ook doen, het is nooit goed. Zolang de wereld de ogen sluit voor de wandaden van Hamas en deze terroristen niet aanpakt, verandert de situatie niet. Wij proberen de raketaanvallen te doorstaan door er met elkaar over te praten, meer te bidden en vaker psalmteksten op te zeggen.”