Asscher vertelde dat hij tot het laatst had getwijfeld of hij wel naar Lowlands zou gaan, vanwege het contrast met de vliegramp, die „een gat” sloeg in de Nederlandse samenleving. „Moeten we dan wel naar een festival? Is het gepast? Nu denk ik ja. Het is meer dan gepast. Want zo eren we de levens van onze landgenoten: door zelf van het leven te genieten. En door juist te midden van het feest stil te staan bij hun dood.”

Dat kan volgens Asscher goed op Lowlands: „Een plek waar het leven zo mooi is, zo zorgeloos. Vrijheid is iets ontastbaars, maar hier kun je het bijna proeven.” Hij benoemde ook het contrast tussen Lowlands en andere delen van de wereld waar de haat op het moment regeert en de levens van velen verwoest.

Van de periode na de ramp is Asscher niet alleen de saamhorigheid bijgebleven, in de rouwadvertenties las hij ook wat mensen in het leven wilden betekenen, waar ze hun leven aan wijdden. Dat idealisme zoekt hij ook op Lowlands. „Iedereen heeft een idealist in zich. En ik weet dat het niet altijd even makkelijk is, als de machteloosheid je naar de strot grijpt. Als problemen zo groot voelen, dat je niet weet waar je moet beginnen en daarom maar wegkijkt. Idealisme is worstelen met de status quo. Op de weg naar vooruitgang is cynisme één van de grootste obstakels.”

Het Lowlands-publiek riep hij op in beweging te komen, tegen het cynisme en voor het geloof in verandering. „Kom helpen. Hou dat gevoel vast van dit walhalla. Van verbondenheid. Van vrijheid. Het gevoel dat alles mogelijk is. Open je ogen, durf te dromen en stroop je mouwen op.”