Commentaar: Israël mag eis voor ontwapening Hamas niet laten vallen
Eigenlijk durft niemand erop te rekenen dat het bestand dat Israël en Hamas hebben gesloten ook echt drie dagen –72 uur– stand zal houden. Zondagavond om 11.00 uur Nederlandse tijd werden de vijandelijkheden officieel gestaakt. Hamas, dat het eerste bestand van drie dagen niet wilde verlengen omdat Israël voorwaarden vooraf stelde, ging toch door de bocht. Waarschijnlijk onder druk van Egypte. Dat land heeft namelijk, sinds de moslimbroeders van ex-president Morsi zijn verdreven van het regeringspluche, niet zo veel medelijden met de lijdende Palestijnse broeders in Gaza. Integendeel: het ziet Hamas, dat gelieerd is aan de in Egypte verboden moslimbroederschap, als een gevaar voor de Egyptische stabiliteit en houdt de grens tussen Gaza en Egypte angstvallig gesloten. Iets wat nogal eens wordt vergeten in de wereld als er wordt gesproken over de belegering van de Gazastrook door Israël.
Er wordt trouwens wel meer vergeten als het gaat om meningsvorming over dit conflict. Veel meer dan voorheen woedt de oorlog niet alleen in het gebied zelf, maar ook op internet. Facebook en Twitter staan bol van foto’s en opmerkingen vóór Israël of vóór de Palestijnen. Met een minimum aan kennis en een maximum aan veroordeling wordt partij gekozen. Wat dat betreft heeft internet soms ook de functie van een riool waarin iedereen zonder schaamte z’n haat kan laten wegstromen.
Het is niet verwonderlijk dat in deze virtuele oorlog Israël op vrijwel alle punten het onderspit moet delven. De sympathie gaat nu eenmaal meestal uit naar de underdog. De eerlijkheid gebiedt daarbij te zeggen dat het ook afschuwelijk is wat de burgers in Gaza overkomt. Ze worden niet alleen slachtoffer van de vijandelijkheden, ze zijn ook nog eens slachtoffer van een regime dat niets om hen geeft.
Als de wapens echt drie dagen zwijgen, zal er in Egypte verder gepraat worden over een langer durende oplossing voor het conflict. Kern daarin is de eis van Israël dat Hamas ontwapend wordt en de eis van Hamas dat de blokkade van de Gazastrook wordt opgeheven. Probleem is dat beide partijen hun belangrijkste eis als voorwaarde stellen voordat ze verder willen praten.
Daarbij zijn zowel de Palestijnen als de Israëlische onderhandelaars onderling verdeeld. De onderhandelaars van president Abbas zijn boos dat Hamas eist dat er een haven en een vliegveld in Gaza aangelegd mogen worden. Dat zijn volgens hen zaken die geregeld moeten worden als de blokkade is opgeheven en het schieten wordt gestaakt.
In Israël is er niet minder verdeeldheid. De roep om het leger het ‘karwei’ af te laten maken, is sterk. Maar premier Netanyahu weet dat een operatie om Hamas uit het zadel te wippen, gepaard zal gaan met nog meer bloedvergieten. En wie gaat de Gazastrook besturen als Hamas er niet meer is?
Dat voor iedere oplossing de ontwapening van Hamas en de demilitarisering van de Gazastrook een eerste vereiste is, lijkt duidelijk. Dat Israël vervolgens maatregelen zal moeten nemen om het lijden van de 1,8 miljoen inwoners van Gaza te verlichten, is niet minder noodzakelijk.
