Semse Aydin (47) is enkele dagen in Nederland en vertelt haar levensverhaal in een kerk in 
Noord-Holland. Ze begint bij 
18 april 2007; die datum staat bij Semse als een zwarte dag in haar geheugen gegrift.

Haar man –Necati Aydin, medewerker van een christelijke uitgeverij in de Oost-Turkse stad Malatya– is dan net terug van een conferentie in Duitsland. Als Necati later die dag op kantoor is, krijgt zijn vrouw een telefoontje. „De uitgeverij waar je man werkt, is aangevallen.” In paniek probeert ze hem te bereiken via zijn mobiele telefoon, maar ze krijgt geen gehoor. Een naaste medewerker krijgt ze evenmin te pakken.

Op de televisie ziet ze even later het vreselijke nieuws. „Ik zag mijn man liggen in een plas bloed. Ik viel op mijn knieën toen ik dat zag en schreeuwde. Mijn 6-jarige dochtertje Ester kwam de kamer binnen en vroeg wat er aan de hand was. Langzaam kwam ik weer bij mijn positieven en zei dat ze met haar één jaar oudere broer Elisa in een andere kamer op mij moest wachten. Ik wilde niet dat zij de beelden ook zouden zien.”

Pas later wordt de toedracht duidelijk. Necati was met zijn mede­werkers Ugur Yüksel Tilmann Geske –een Duitser– in de Bijbelwinkel. Twee mannen belden aan. Necati had hen al een paar keer ontmoet omdat zij zogenaamd geïnteresseerd waren in het christendom en liet hen binnen. Toen ze thee zaten te drinken, zei een van de mannen dat drie vrienden buiten in de auto op hen wachten. Van Necati mochten ook zij binnenkomen. Vijf minuten later ging het mobieltje van een van hen en toen was het mis. „Alles was gepland”, zegt Semse. „Dat telefoontje was het startsein. Onder dwang van een vuurwapen werden mijn man en zijn medewerkers vastgebonden en geslagen. Na een anderhalf uur durende marteling werden ze vermoord.”

De Heilige Geest gaf mij de kracht om met het verlies van mijn man om te gaan en ook om zijn moordenaars te kunnen vergeven, zegt Semse. Een troost voor haar is verder de wetenschap dat haar man in de hemel is. Ook toen ze later in de rechtbank de daders ontmoette, koesterde ze geen haatgevoelens. Semse: „Van God ontving ik ook toen kracht om hen te vergeven.”

Haar kinderen begrepen niet goed wat er was gebeurd. „Tot een jaar nadat hun vader was vermoord, vroegen ze wanneer hij weer naar huis zou komen. Ik legde hun uit dat hun vader naar zijn hemelse thuis was. Vooral mijn dochtertje kon dat maar moeilijk vatten.”

De moord op hun vader speelt zeven jaar later nog altijd een belangrijke rol in hun leven. Semse: „Ester worstelt met de vraag waarom God dit heeft laten gebeuren. Voor Elisa is zijn vader een groot voorbeeld. Als gezin brengen we elke dag de moordenaars in gebed bij God.”

Christenen hoeven in Turkije hun geloof niet in het geheim te belijden. De moordpartij in 2007 was dan ook erg ongebruikelijk voor Turkije. Toch is volgens Semse de positie van christenen in het land er sindsdien niet beter op geworden. De oorzaak is een toename van radicale moslims. Vrij recent waren er twee aanvallen op kerken in Istanbul. Er vielen geen gewonden, maar sommige christenen stonden doodsangsten uit.

Semse heeft Turkije enkele jaren geleden met haar kinderen verlaten. Dat was niet vanwege angst voor geloofsvervolging. „Vreest niet voor degenen, die het lichaam doden, en de ziel niet kunnen doden”, citeert ze Jezus’ woorden uit Mattheüs 10:28, maar haar vaste overtuiging is dat God haar weg leidde naar de Amerikaanse staat Colorado. Daar geeft ze onder meer Bijbelstudies aan internationale studenten.

De moordenaars van de drie mannen zijn in maart op borgtocht vrijgelaten. Oorzaak hiervan is een nieuwe regeling in Turkije dat aangeklaagden niet langer dan vijf jaar onveroordeeld in hechtenis mogen zitten. De rechtszaak wordt naar verluidt op 18 augustus voortgezet.