Woensdag 25 juni. Wolfgang Seibert (67), voorzitter van een Joodse synagoge in Pinneberg –20 kilometer boven Hamburg– krijgt telefoon. Een hulporganisatie hangt aan de lijn en vraagt of de Joodse gemeenschap tijdelijk een Sudanese vluchteling onderdak wil bieden. Na enig overleg geeft een met spoed geconsulteerde rabbijn de doorslag. „Als Joodse gemeente is dit onze plicht.” Vier uur later loopt Seibert met de vluchteling, de 33-jarige Ashraf, door diens nieuwe onderkomen: een kamertje in een synagoge.

Hoe lang is Ashraf al in Duitsland?

„Sinds acht maanden. Zes jaar geleden ontsnapte hij in zijn geboorteland uit de gevangenis. Via Egypte, Griekenland, Albanië, Montenegro, Servië en Hongarije is hij uiteindelijk hier terecht­gekomen.”

Waarom zat hij in de gevangenis?

„Ashraf werkte in zijn land voor een non-gouvernementele organisatie. Daar kwam hij onder meer op voor gelijke rechten van zwarte mensen. De overheid heeft hem daarvoor gearresteerd en in de gevangenis gegooid.”

U hoefde niet lang na te denken over de vraag of u de vluchteling onderdak wilde bieden.

„Kerkasiel is niet onomstreden in Duitsland, maar alle 260 leden van onze gemeente vinden dat we Ashraf niet in de kou mogen laten staan. In Exodus 23:9 staat: „Gij zult ook de vreemdeling niet onderdrukken; want gij kent het gemoed des vreemdelings, dewijl gij vreemdelingen geweest zijt in Egypteland.” In dit vers staat „zult”, dat betekent dat het een gebod van God is.

Overigens weet ik van dichtbij wat het betekent om op de vlucht te zijn. Mijn opa zat in 1941 ondergedoken in Rotterdam.”

Hoe brengt Ashraf zijn dagen door?

„Ashraf slaapt uit, kijkt tv, leest in de Koran en bidt vijf keer per dag. Ook bladert hij wat in de Engelse boeken die wij hem hebben gegeven. Helaas kan hij de Thora niet lezen, omdat we die alleen in het Hebreeuws hebben. Eens per week breng ik hem voor het vrijdagmiddaggebed naar de moskee.”

Daar zien ze u komen als Jood.

„Het is een Turkse moskee in onze wijk. Ik ken de mensen daar al heel lang en de verhoudingen zijn goed. Af en toe hebben we een interreligieuze dialoog. Samen bidden doen we niet, maar we bespreken religieuze thema’s. We vergelijken bijvoorbeeld wat de Thora en de Koran zeggen over engelen. Nu, dat verschilt weinig van elkaar. Dat geldt ook van veel andere zaken.”

In Gaza voeren Joden en moslims een bloedige strijd. Bespreekt u dat ook met Ashraf?

„We proberen het daar zo min mogelijk over te hebben. Ashraf waardeert Israël omdat het veel van zijn landgenoten asiel verleent. Verder is hij tegen oorlog. Ashraf gelooft in de gelijkheid van alle mensen en vindt dat Joden en moslims dezelfde God dienen. Met dat laatste ben ik het roerend eens.”

Wat vindt u van de Gazaoorlog?

Diepe zucht. „Ik vind het erg moeilijk. Israël heeft het recht zich te verdedigen. Het moet maar eens afgelopen zijn met die aanhoudende stroom aan raketten uit Gaza. Hamas moet voorgoed gestopt worden. Alleen dan kan er in het gebied vrede komen.”

Hoe moet het verder met Ashraf?

„Volgende week mag hij voor het eerst een asielaanvraag indienen. Hij blijft hier totdat alles geregeld is. Daarna wil hij aan de slag als timmerman.”

Hij kan niet terug naar Sudan?

„Dat is beslist geen optie. Bij terugkeer naar eigen land riskeert Ashraf levenslang, mogelijk zelfs de doodstraf. Ik verwacht dat hij hier mag blijven. Duitsland honoreert 90 procent van alle Sudanese asielaanvragen.”