Vanmiddag kwam een grote groep nabestaanden bij elkaar van de slachtoffers van de vliegramp in het oosten van Oekraïne. Mijn vrouw en ik waren daarbij. Wij zijn diep geraakt door de schrijnende, persoonlijke verhalen van mensen die dierbaren hebben verloren. Mensen wier leven in scherven ligt. Hun verdriet, hun onmacht en hun wanhoop snijden ons door de ziel. Veel mensen zeiden ons: “Wij willen tenminste waardig afscheid kunnen nemen van onze dierbaren.”

We begrijpen hun frustratie en hun gekwetstheid. En we delen hun innige wens dat er klaarheid komt over de oorzaak van deze ramp.

We weten dat hun verlies niet meer goed te maken is. Het verdriet is immens. Het enige dat wij vandaag konden doen, is bij hen zijn en luisteren naar hun verhaal.

De afgelopen dagen zijn overal in het land mensen bij elkaar gekomen. Ook in de komende tijd zal dat gebeuren. In bedrijven. Op scholen. Bij sportverenigingen. En in huiskamers overal in Nederland. Mensen laten elkaar niet los.

Dat is vooral van belang in deze dagen, nu ons land zo op de proef wordt gesteld en zoveel landgenoten overweldigd zijn door verdriet. Dat wij elkaar vasthouden. Dat wij elkaar steunen en opvangen waar mogelijk. En dat we ons hart openstellen voor iedereen die zijn of haar verhaal wil delen. Nu, maar ook in de maanden en jaren die volgen.

Ik wil graag mijn waardering uitspreken voor al die mensen die zich bekommeren om de getroffenen. Familie, vrienden, buren, collega’s, clubgenoten. U bent zo nodig nu!

Ik wil ook mijn waardering uiten voor de honderden professionals die ondersteunen bij de vele droevige en moeilijke taken die moeten worden verricht.

Mijn vrouw en ik leven mee met alle getroffenen die in rouw zijn gedompeld. In gedachten zijn we bij hen. Dat geldt evenzeer voor mijn moeder en de overige leden van mijn familie die zich in deze donkere dagen extra nauw met het land verbonden voelen.

Deze vreselijke ramp heeft een diepe wond geslagen in onze samenleving. Het litteken zal zichtbaar en voelbaar blijven. Tot in lengte van jaren.

In diepste nood komt het aan op innerlijke kracht, compassie en onderlinge verbondenheid. Het zijn die eigenschappen waar ons land op cruciale momenten over blijkt te beschikken.