De verschillende fases van een hongerstaking
UTRECHT (ANP). Minister-president Mike Eman van Aruba is in hongerstaking. Afgelopen vrijdag stopte hij met eten, als protest tegen het besluit van de Rijksministerraad om de gouverneur van het eiland de financiële situatie te laten onderzoeken en de begroting niet te ondertekenen. „Het is een wanhoopsactie”, zei hij. En dat is een hongerstaking meestal. Volgens de Johannes Wier Stichting, een organisatie die onder meer artsen ondersteunt die zich geconfronteerd zien met hongerstakende patiënten, komen hongerstakingen meestal voor onder mensen in een machteloze positie, zoals asielzoekers en gedetineerden. In Nederland bestaan duidelijke regels over eventueel ingrijpen bij hongerstakers. De overheid mag een arts niet vragen dwangvoeding toe te dienen. En artsen mogen nooit meewerken aan het onder dwang voeden van mensen die bij volle verstand hebben aangegeven dit niet te willen.
Een hongerstaking doorloopt meerdere fases, zoals hieronder beschreven, en eindigt zonder ingrijpen in de dood:
De eerste dagen:
Hoewel de hongerstaker een duidelijk hongergevoel heeft en krampen in zijn of haar maag, zijn de eerste dagen relatief goed te verdragen. Hij of zij functioneert normaal en zou zelfs nog (licht) kunnen sporten. Het bloedsuikergehalte daalt licht maar blijft dan stabiel.
Na een week:
Het lichaamsgewicht begint nu snel af te nemen. De hongerstaker krijgt hoofdpijn en wordt duizelig. Hij of zij is continu moe en kan zich nauwelijks nog concentreren. Sporten is niet meer mogelijk, zelfs niet een beetje. De lichaamstemperatuur daalt steeds meer door de verlaagde stofwisseling. Het lichaam ‘rantsoeneert’ de beschikbare energie. Na een paar weken is soms ziekenhuisopname al noodzakelijk.
Na een maand:
Nu wordt de hongerstaking echt gevaarlijk. Het lichaamsvet is op en het lichaam begint nu aan de interne organen. Dit heet ‘starvation mode’. De hongerstaker voelt zich heel erg slecht en kan zijn of haar gehoor verliezen, dubbel zien en overgeven. De concentratie is heel zwak en de staker kan psychisch labiel worden. Na gemiddeld 42 tot 79 dagen zonder voedsel overlijdt iemand.