Een groep gedistingeerde advocaten en notarissen koestert zich in een mager zonnetje op het terras van Edda Huzid in Voorthuizen. Onderuitgezakt. Nietsvermoedend nippend aan een kop koffie, een stuk taart onder handbereik. De serene rust wordt opeens wreed verstoord. Een militair beent met grote passen het terras op. Uniform, baret, insignes.

„Wat zijn we hier aan het doen?” buldert hij. „Is dit een zangkoor? Een balletgroep?” De groep weet niet hoe ze het heeft. De majoor stapt op een advocaat af. „Ben jij in het leger geweest?” Onrustig draait de man op zijn stoel. „Zo te zien niet. Je lijkt me niet het type van een harde werker. Meer een dienstweigeraar.” Hilariteit alom.

Majoor De Moker
„Mijn naam is De Moker”, bast de majoor. „Is dat helder?” De groep mompelt. „Is dát héldér?” herhaalt De Majoor enkele decibellen luider. „„Jaaa, majoor”, zeggen we dan.” De groep antwoordt gewillig. „Jaaa, majoor.”

De vechtjas vervolgt zijn act. „Vandaag is het recrutendag. Zijn we er klaar voor?” „Ja, majoor”, antwoorden advocaten en notarissen in koor. „Dan beginnen we de warming-up met de Veluwse huppeldans. Kom op, allemaal stááán”, buldert hij door de bossen. Even later staan twintig advocaten en vijf notarissen op commando te huppelen. „Hup-hup-hup.” Gewillig laat de groep zich drillen. De majoor geniet.

„Wie kent het gefluit van de kolibrie?” De groep moet het antwoord schuldig blijven. „Tjippp-tjipp-tjipp -pprrrrrrtt”, helpt de majoor. „Nog een keer?” Hij gooit zijn hoofd in de nek en herhaalt. „Tjippp–tjipp-tjipp-pprrrrrrtt. Wie kan dat nadoen?” De majoor plukt iemand uit de club en laat een kantoorklerk luidkeels voor zijn collega’s een kolibrie imiteren. „Tjippp-tjipp-tjipp -prrrrtt.” Het leedvermaak is van korte duur. „Oké, nu allemaal: tjippp-tjippp…”

„We gaan vandaag op survival en zoeken daarbij naar de kolibrie”, commandeert de majoor. „Oranje van onderen, lichtgrijs van boven. Wie hem het eerste ziet, komt in aanmerking voor bevordering.” Per legertruck worden notarissen en advocaten afgevoerd. Een wilde rit over de Veluwe volgt.

Nietsvermoedend willen de gasten aan hun survival beginnen. Maar dat blijkt een misrekening. Want om de hoek staat… een Colibri. Een heuse heli, een Eurocopter EC 120 B, bijgenaamd de Colibri. „Wij stappen vandaag aan boord van deze Colibri”, meldt de majoor minzaam. Advocaat Hans trekt wit weg. „De lucht in? Ik?!”

Vier man tegelijk vertrekken per heli. Riemen vast, headset op. De heli scheert over bossen, dorpen, heidevelden. Uitgerust met GPS-palmtop (een draagbare computer met plaatsbepalingssysteem, GTV) moet de groep vervolgens de weg terug zien te vinden. Een uitgebreid diner aan het eind van de dag maakt de vele ontberingen goed.

Normen en waarden
Jan van Meerveld grijnst breeduit. „Gááf, hé? Dit is zo’n prachtconcept. Het is geen plat vermaak. Bij ons komen ze niet dronken thuis. De majoor brengt deelnemers juist normen en waarden bij.”

Samen met Edda Huzid organiseert Van Meerveld dit personeelsuitje. Maar de ondernemer doet meer. Quadrijden, slipcursussen geven, Formule 1-rijden op Zandvoort. Hij zet daarbij graag de heli in. „De combinatie maakt het concept uniek”, zegt Jan, struikelend over zijn eigen enthousiasme. „Ik bied iets wat niemand anders heeft.”

De jonge ondernemer, actief in het helibedrijf Heliflight, zwaait tegelijkertijd de scepter over zijn eigen evenementenbureau Heliflight & Events. Daarbij kan hij gebruikmaken van een helikopter van een bedrijf op de Veluwe. Behalve personeelsuitjes doet Heliflight ook vipvluchten, foto- en filmvluchten, trouwvluchten en surprisevluchten.

Van Meerveld heeft vijf à zes piloten tot zijn beschikking. Deze hebben hun sporen verdiend bij de luchtmacht, op een traumaheli of als helikopterinstructeur. Ze worden per klus ingehuurd. Deelnemers betalen voor het dagvullende programma 150 euro per persoon. „De prijs ligt onder de kwaliteit die mensen ervoor krijgen”, vindt Van Meerveld. De kosten voor een uur vliegen liggen op 800 euro, exclusief BTW.

Gekrookte Riet
Het programma van het heli-evenementenbureau blijkt aan te slaan. Van Meerveld is zes dagen per week in bedrijf. Op de eerste dag rust hij naar het gebod. „We werken uit principe ’s zondags niet. De zondag gaat voor ons ver boven vliegen, boven alles uit”, verklaart de Nederlands gereformeerde organisator, opgegroeid als zoon van een hervormd predikant. „Het levert vaak verbaasde reacties op. Maar als je het klanten uitlegt, hebben ze er wel respect voor. Soms krijg je daardoor goede gesprekken.”

Van Meerveld heeft op termijn andersoortige plannen. „Ik wil een non-profitpoot opzetten om programma’s voor kerken te organiseren, gericht op tieners.” Hij somt op. „Musicalavonden, paas- en kerstconcerten, interactieve theateravonden van hoog niveau. Er is meer in het leven dan geld verdienen. Ik wil tot eer van God iets moois maken.”

Zijn deze attracties ook geschikt voor een doorsnee gemeente van gereformeerde bond- of Gekrookte-Rietsignatuur? Van Meerveld blikt nadenkend voor zich uit. „Ik denk van wel… Waarom niet?” Hij ziet er „prachtige middelen” voor evangelisatie in.

De recessie deert het evenementenbedrijf niet. „In slechte tijden worden relaties voor bedrijven belangrijker. Dit programma is zo top, daar bezuinigen bedrijven niet op. Bovendien heeft iedereen inmiddels wel eens gekart, gebowld of met een kruisboog geschoten. Mensen willen iets anders. Bedrijven die daarvoor kiezen, betalen er grif voor.”