Terecht is er voor de eind­examenkandidaten in onze kerken voorbede gedaan en is de Heere gedankt voor het behaalde resultaat. Aan de zegen van de Heere is immers alles gelegen. In verschillende gemeenten hebben de jongeren op verzoek de uitslag aan de predikant of wijk- of jeugd­ouderling doorgegeven.

Zelf vind ik het een prachtig moment om jonge gemeente­leden bij het behalen van hun diploma een bezoekje te brengen. Als kerk moeten we niet alleen in droevige dagen meeleven, maar ook in vreugdevolle tijden present zijn. Tijdens zo’n pastorale ontmoeting danken we de Heere en spreken we met de geslaagden over de toekomst, hoe ze verder denken te gaan en waardoor ze zich laten leiden. Bovenal moet bij het geopende Woord van God aan de orde komen of ze in de weg van waarachtig geloof en bekering al voorbereid zijn op de eeuwige toekomst, die zo spoedig kan aanbreken!

Die bezoekjes kosten tijd, maar zijn voor de jongeren van onschatbare waarde. Ondanks het feit dat niet iedereen op een dergelijk bezoekje zit te wachten, zullen ze dit persoonlijk contact vanuit de kerk niet snel vergeten. Zijn er veel geslaagden in de gemeente, dan kunnen de bezoekjes door verschillende ambtsdragers gedaan worden. Ook kan aan de geslaagden worden gevraagd om op een avond naar de kerk te komen, waar ze dan gezamenlijk worden toegesproken.

Laten we ook oog en zorg hebben voor de jongeren die definitief gezakt zijn. Vaak hebben zij al meerdere teleurstellingen achter de rug.

Heel bijzonder is het wanneer gedacht wordt aan jongeren die geen eindexamen hebben kunnen doen en geen diploma in ontvangst kunnen nemen omdat ze tijdens de studieperiode uit het leven werden weggenomen. Hun namen worden meestal ter nagedachtenis aangehaald tijdens de diploma-uitreiking. Ontroerend vond ik het hoe ooit een groep leerlingen op de dag dat zij hun diploma zouden ontvangen, op bezoek ging bij de ouders van hun overleden klasgenoot. Zij waren haar niet vergeten en begrepen blijkbaar hoe moeilijk ook zo’n dag voor zulke ouders kan zijn.

Een vergeten groep zijn de jongeren die wel de leeftijd hebben om eindexamen te doen, maar dat vanwege hun handicap niet kunnen. Te denken valt aan verstandelijk gehandicapte jongeren en vooral aan hen die vanwege ernstig psychische of gedragsstoornissen geen diploma in het voortgezet onderwijs kunnen behalen. Ondanks alle goede zorg die er op scholen voor voort­gezet (speciaal) onderwijs geboden wordt, zijn er jongeren die ook dit niet kunnen volgen. Meestal wonen dergelijke jongeren vanwege niet meer thuis. Graag zouden ze met leeftijds­genoten het reguliere onderwijs willen volgen, maar het lukt hun niet.

Ik weet dat voor sommigen van deze jongeren en hun ouders de tijd van de examenuitslag en de diploma-uitreiking een moeilijke tijd is. Ze horen dat verschillende leeftijdsgenoten zijn geslaagd, maar voor hen kwam er geen verheugend bericht. Zij kunnen geen cijferlijst tonen of deze met die van anderen vergelijken. Zij hoeven geen examenfeest te organiseren en een uitnodiging voor een diploma-uitreiking is niet aan de orde.

Bij alle aandacht voor de geslaagden en de gezakten is er voor deze categorie jongeren zonder eindexamen en diploma in de kerkelijke gemeente geen of te weinig oog. Het zullen niet veel jongeren zijn, maar ze zijn er wel. Misschien niet altijd zichtbaar in de kerk en op de catechisatie, vanwege hun problemen of hun verblijf elders. Soms ook moeilijk te benaderen, maar ook zij behoren tot de gemeente en hebben met hun ouders onze aandacht en gebed nodig! Ook hun toekomst, vooral hun eeuwige toekomst, moet onze zorg zijn.

Of we eindexamen hebben gedaan of niet, we zijn allemaal op weg naar het grote eindexamen. Als God met ons in het gericht zal treden en gadeslaan al onze ongerechtigheden, wie zal dan kunnen bestaan? Als je ziet op jezelf, op al je zonden in woorden, daden, gedachten en nalatigheden, dan is het voor eeuwig verloren, voor altijd gezakt. Dan tellen behaalde diploma’s niet meer mee.

Gelukkig hoeven we met die woorden niet te eindigen. Er is er Eén, Die –met eerbied gesproken– volkomen geslaagd is. De Heere Jezus heeft Gods wet volkomen vervuld. Hij heeft de schuld van Zijn volk volkomen betaald aan het kruishout van Golgotha. Dat deed Hij vrijwillig om zondaren te kunnen redden van de eeuwige dood.

In Openbaring 7 gaat het om een soort diploma-uitreiking. Daar staan mensen die uit de grote verdrukking gekomen zijn. Ze hebben witte kleren aan en palmtakken van overwinning in hun hand. Daar worden niet hun eigen inspanningen bekroond. Ze krijgen hun ’diploma’ gratis. Hun klederen zijn gewassen in het bloed van het Lam. Ze hoefden zelf niets te doen, omdat Jezus alles gedaan had. Ze slagen op het krediet van een Ander! Alleen het geloof in Hem is genoeg, en ook dat geloof is een gave van God. 
Hij wil en kan het schenken op Zijn trouwverbond om voor eeuwig de kroon te ontvangen, om Hem –volmaakt, zonder stoor­nissen– de lof toe te brengen: „Mijn God, U zal ik eeuwig loven, omdat Gij ’t hebt gedaan.”

De auteur is hersteld hervormd 
predikant te Woudenberg. Reageren? goedbekeken@refdag.nl