Het advies van de commissie kerkrecht was een uitvloeisel van een vraag van de particuliere synode zuid. Deze particuliere synode stelde op de eerste synodezitting in september 2001 dat de huidige appèlprocedure bij beroep op meerdere vergaderingen langdurig, tijdrovend en omslachtig kan zijn. De ps stelde toen voor te laten onderzoeken of er binnen de intenties van het gereformeerd kerkrecht mogelijkheden te vinden zijn om de procedures in een aantal gevallen te bekorten of te vereenvoudigen.

Vanuit de historie zag de commissie slechts één uitzondering op de regel dat procedures niet kunnen worden bekort: wanneer het bijvoorbeeld gaat om „querulanten” die doorgaan met bezwaren indienen ten aanzien van bij voorbeeld de verkiezing van ambtsdragers.

„Er kan sprake zijn van „gezochte bezwaren” die „tastbaar lichtvaardig en ongegrond” zijn, of „duidelijk onbetekenend van aard.”” De commissie wijst daarbij naar de gereformeerde kerkrechtdeskundige F. L. Rutgers, die stelt dat de bevestiging in zo’n geval toch plaats kan hebben, ook al heeft de classis nog geen uitspraak gedaan. „Zonder die uitzondering op de regel zou immers een bepaald persoon door het indienen van bezwaren-zonder-inhoud of eerder behandelde bezwaren voortdurend het kerkelijk leven in de war kunnen brengen.” In dat geval moet wel uit de kerkenraadsnotulen blijken dat met de bezwaarde en zijn bezwaren zorgvuldig is omgegaan.

Op enkele vragen vanuit de vergadering wees ds. P. Mulder, als voorzitter van de commissie kerkrecht, erop dat appèlschriften kerkwaardig dienen te zijn. „In sommige gevallen mag een kerkelijke vergadering in wijsheid bij een bepaald appèl volstaan met een pastoraal gesprek met de appellant.” Hij wees er ook op dat het niet de bedoeling kan zijn om allerlei regeltjes en wetjes in het leven te roepen. „Het gaat in dezen om de hoofdlijnen.”