Vestia, de grootste corporatie van het land, kwam enkele jaren terug in zware problemen door riskante avonturen met derivaten, waarmee je de mist in kunt gaan als de rente daalt. De hele handel werd op één Excelformuliertje bijgehouden. De tekorten liepen op tot 2 miljard euro. De situatie bij de woningstichting vormde de rechtstreekse aanleiding voor de parlementaire enquête.

Uit het verhoor van Staal werd duidelijk dat de financiële man van Vestia, Marcel de Vries, vrijwel de vrije hand had bij de aankoop van derivaten. De Vries werd in 2012 aangehouden op verdenking van fraude.

Staal bleek zich er jarenlang niet van bewust te zijn geweest dat het misging bij Vestia. Hij wees de enquêtecommissie erop dat het Waarborgfonds Sociale Woningbouw (WSW) lange tijd niet moeilijk deed. Ook van externe deskundigen kwamen signalen „dat we met Vestia op de goede weg zaten” en dat de woningstichting het „geweldig deed”.

Pas in 2011 leek het WSW van koers te veranderen. Het wilde niet meer borg staan voor de liquiditeitsproblemen van Vestia, waardoor de corporatie in acute problemen kwam.

Staal, die begin 2012 aftrad, verdiende een salaris van zo’n half miljoen per jaar, inclusief pensioenbijdrage. Maar dat was, betoogde hij voor de enquêtecommissie, het gevolg van afspraken uit 1998. Vestia wilde hem toen „perspectief” bieden, omdat hij ook bij andere corporaties in de belangstelling stond. Naast zijn salaris declareerde Staal overigens nog voor ettelijke duizenden euro’s per maand aan autokosten, lunches, buitenlandse reizen en dergelijke.

Maar tegen de enquêtecommissie zei hij dat de beloning niet zijn belangrijkste drijfveer vormde. „Voordat u de suggestie wekt dat ik het alleen om het geld deed: ik was alleen getriggerd om Vestia volkshuisvestelijk goed op de kaart te zetten”.

Het woord „spijt” kwam hem tijdens zijn verhoor niet echt over de lippen. Wel voelt Staal „meer dan pijn” als hij denkt aan de situatie waarin Vestia terecht is gekomen. „Het verscheurt mij. Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien.”