„De gemeente Dordrecht heeft Karpaten Expresse gewoon laten zitten”
DORDRECHT. De sleutel van de grote opslagloods aan de Wieldrechtse Zeedijk hebben ze onlangs bij de gemeente ingeleverd; hulpgoederen zijn her en der opgeslagen. Toch gaan Jan en An Hoeve uit Dordrecht door met hun stichting Karpaten Expresse, die hulp biedt aan armen in Roemenie. „Als we stoppen, is het net of we de mensen daar in de steek laten.”
De stichting werd in 1993 opgericht. Kennissen van Jan (70) en An (67) Hoeve gingen naar Roemenië met een vracht hulpgoederen en vroegen of de Dordtenaren mee gingen. Jan, die vrachtwagenchauffeur was, regelde een trailer waarmee het echtpaar voor het eerst naar Roemenie trok. „Volgende week gaan we voor de 42e keer.”
De nood in Roemenië was zo hoog dat het echtpaar besloot zich blijvend in te zetten. „Zo’n twintig jaar later is er nog niets veranderd. Integendeel: het lijkt wel of de nood steeds groter wordt. De rijken worden rijker en de armen steeds armer. We spraken onlangs een huisarts daar. Zijn grootste wens was om te kunnen beschikken over een stethoscoop. Dat zegt genoeg over de situatie daar.”
Twee tot drie keer per jaar stuurde de Karpaten Expresse een hulpzending van pakweg 25 ton aan hulpgoederen met kleding, schoenen, linnengoed, dekens, dekbedden, speelgoed, voedsel en medicijnen naar Roemenië. „Er zaten soms ook rolstoelen bij. Net wat we te pakken kregen.”
De goederen worden sinds 2006 verzameld in een opslagloods aan de Wieldrechtse Zeedijk. Die mag de stichting gratis van de gemeente gebruiken. Nu gaat in dit gebied echter bodemsanering van start, waardoor de loods tegen de vlakte moet. De gemeente wijzigde ondertussen haar beleid en stelt nu geen gratis ruimte meer beschikbaar. Jan en An Hoeve kregen een lijst met alternatieve locaties.
Beste optie waren twee leegstaande schoollokalen. „Maar de huur kostte in totaal 500 euro per maand en we moesten ook nog zelf brandmelders plaatsen. Dat was voor ons als kleine stichting niet op te brengen. Eigenlijk heeft de gemeente ons gewoon laten zitten.”
Jan en An Hoeve probeerden de afgelopen weken tevergeefs een alternatieve locatie te vinden. Ook een mediaoffensief in Dordt leverde niets op. „Daarom staan de meeste goederen nu tijdelijk opgeslagen bij een transportbedrijf. Andere spullen hebben we naar boeren in de buurt gebracht. Bij een buurvrouw die haar huis te koop heeft staan, is ook nog wat gestald.”
Het echtpaar en de andere vrijwilligers van de stichting hopen –bijna tegen beter weten in– alsnog nieuwe ruimte te vinden. „En anders gaan we kleinschaliger verder. Dan richten we ons vooral op voedsel en medicijnen. Daarnaast is het belangrijk dat we giften blijven ontvangen. Met dat geld kunnen we vervolgens in Roemenië zelf goederen kopen.”
Levenswerk
De Hoeve’s zitten niet bij de pakken neer. „Natuurlijk is die stichting een beetje ons levenswerk. We doen het al meer dan twintig jaar. Maar het is geen tijdverdrijf voor ons. Het is vooral van levensbelang voor die mensen daar. De afgelopen jaren hebben we de goederen afgeleverd in de omgeving van Brasov, bij een bejaardencentrum, een kindertehuis waar wezen wonen en bij gezinnen die van een minimum leven. We hebben mensen letterlijk van de hongerdood mogen redden. De mensen kijken echt uit naar de komst van onze vrachtwagen. Dat is een hoogtepunt voor ze. Ze hebben helemaal niets. Zo triest. Als je ziet hoe blij die kinderen zijn met een knuffel. Hier worden spullen afgedankt; daar zijn ze er zo gelukkig mee.”
Over een paar weken gaat het echtpaar weer naar Roemenië. „Dan moeten we daar de boodschap gaan brengen dat die transporten niet meer kunnen doorgaan. Dat betekent een enorme klap voor die mensen.”
De Dordtenaren willen op de een of andere manier hulp blijven bieden. „Uit liefde voor die mensen daar. En vanuit ons christenzijn. We proberen ook iets van het Evangelie door te geven. Het is klinkt misschien gek, maar dat lukt beter als mensen een volle maag hebben dan dat ze honger lijden.”