We hebben niet minder, maar meer EU nodig om onze hoogwaardige beschaving door te geven aan onze kinderen, aldus H. Valkenburg in het RD van 25 april. Hij is zich ervan bewust dat de EU zich in financieel-economisch opzicht in een crisissituatie bevindt, maar daar loopt hij met een grote boog omheen.

Valkenburg onderstreept het welzijn van de EU, dat „gebaseerd is op een diep gewortelde, gerijpte, rijke beschaving.” Het is een aandoenlijk eurofiel verhaal dat ons is voorgeschoteld. Om het op zijn merites te beoordelen, verwijs ik allereerst even naar het centrale motief van de EU: ”Eenheid in verscheidenheid”. De doelstelling is unificatie: een voortgaand proces van integratie, waarbij de verscheidenheid onder het juk 
van de eenheid wordt gebracht. De inzet die van alle betrokken landen wordt gevraagd, is solidariteit.

Het EU-project is, zoals historicus en publicist Thierry Baudet terecht heeft opgemerkt, „de aanval op de natiestaat” om tot een federale eenheidsstaat te komen; de Verenigde Staten van Europa.

Fuik

In financieel-economisch opzicht heeft het Europese integratieproces ons de interne Europese markt gebracht, die ons met de euro in de fuik van een muntunie bracht. En met de euro als smeermiddel kwam vervolgens de Europese Monetaire Unie in beeld.

Om de huidige crisis te bezweren, wordt er momenteel met haastige spoed gewerkt aan de komst van een bankenunie. Koste wat het kost moet de euro namelijk als gemeenschappelijke munt van de EU worden gered. En dat moet en dat zal in de vorm van een transferunie. Alleen dan kan immers een politieke unie worden gerealiseerd en kan de EU worden getransformeerd in een federale eenheidsstaat.

Voor die unificatie moeten de aangesloten landen bereid zijn tot volledige solidariteit. De rijke noordelijke staten moeten de geldstroom zo lang mogelijk richting de arme zuidelijke landen laten gaan. En het resultaat is niet voor tweeërlei uitleg vatbaar: de zuidelijke staten blijven arm en de noordelijke landen verarmen steeds meer. Maar dat is de prijs voor ware solidariteit.

Eenheid

Valkenburg spreekt over Europa als „een smeltkroes van aanvankelijk botsende waarden.” Eenheid in verscheidenheid is de centrale gedachte. Het is goed om even stil te staan bij de vraag hoe die diversiteit tot een eenheid is samengesmolten en die unificatie tot stand is gekomen. De ontwikkeling die zich hier voordeed, vloeit rechtstreeks voort uit de kanteling die zich in de jaren zestig van de vorige eeuw voltrok.

Ter illustratie verwijs ik even naar het vijftigjarig jubileum van de CHU. Op de jubileumvergadering in 1958 sprak prof. dr. G. C. van Niftrik onder meer: „Wij zijn niet meer in staat op de wijze van een vroeger geslacht precies de sporen van God in de geschiedenis aan te geven. Men heeft in het verleden wel eens wat te gemakkelijk en te simplistisch het verleden geïnterpreteerd. (…) Wij hebben ook bemerkt, dat historische gebeurtenissen als de Franse Revolutie, door mannen als Bilderdijk, Da Costa, Groen van Prinsterer zonder meer verworpen als uitingen van ongeloof en revolutiezucht, door latere generaties anders moeten beoordeeld worden, zodat christenen thans bereid zijn offers te brengen om bepaalde verworvenheden der Franse Revolutie te behouden.”

Even later merkte de hoogleraar op: „Christelijk-historisch denken is niet een vaste theorie over de geschiedenis van ons volk; christelijk-historisch denken is in voortdurend gesprek met het verleden, staande in het heden en zich strekkende naar de toekomst.”

Balans

Het is een momentopname van een ontwikkeling die zich veel breder voltrok, een kanteling in de West-Europese samenleving die ertoe leidde dat steeds meer christelijke beginselen, normen en waarden zijn prijs gegeven. En door die ”Umwertung aller Werte” heeft het humanistisch secularisme in de smeltkroes van de Europese beschavingswereld een toonaangevende positie verkregen.

Karakteristiek is hier een solidariteit die in het teken van het verlichtingsideaal staat: ”Alle Menschen werden Brüder”. Heel concreet spitst zich dat toe op de voorgenomen toetreding van Turkije tot de EU. Op twee beslissende momenten in de West-Europese beschavingsgeschiedenis heeft de christelijke wereld een aanval van het mohammedanisme afgeslagen. In de EU is de christelijke beschavingswereld inmiddels zo geseculariseerd dat hiervoor nu van binnenuit de deuren wijd opengezet worden. Inderdaad, wij worden getrakteerd op „meer EU dan ons lief is.”

Het zal duidelijk zijn: wie zowel in religieus, cultuurhistorisch en financieel-economisch opzicht het goede voor Europa zoekt, zal zich met hand en tand tegen de EU verzetten.

De auteur is oud-raadslid voor de SGP en directeur van een bureau voor advies en trajectbegeleiding.