Binnen de CV roept dit besluit zowel vreugde als zorg op, schrijft zij in een brief aan het hoofdbestuur van het CGB. De zorg betreft vooral de toekomst van de kerk. De vereniging vraagt zich af hoe het kerkelijke leven zich in de PKN zal ontwikkelen. „Zal het confessionele geluid nog wel klinken? Als voornaamste zorg geldt zeker de belijdenis van de Naam van onze Heer Jezus Christus. Wij zien het als onze belangrijkste taak om de kerk te steunen in deze haar grootste roeping. Om telkens, hoe moeilijk en aangevochten ook, van Zijn Naam te getuigen en de kerk te blijven wijzen op Hem.”

Blijven of weggaan? Het CGB heeft, aldus de CV, de wens om te staan in een kerk met een gereformeerde belijdenis, met eenheid in belijden, met een helder getuigenis. Dat is, vanaf haar oprichting in 1864, óók het doel van de CV geweest. „Een strijd met wisselend succes. Het geestelijke gehalte van een kerk is niet in kerkordes te regelen; toch mogen we zeggen dat het belijdende karakter van de kerkorde van 1951 vooral te verstaan is vanuit het confessionele verlangen naar een belijdende kerk. De kerkorde van de PKN, hoewel meer ruimte gevend aan pluriformiteit, is nog steeds een belijdende kerkorde. Dat geeft ons de moed en de opdracht om in die kerk te blijven. Immers, waar Gods Geest kan werken in de prediking van het Evangelie en in heel het leven van de gemeente, daar kan men zich niet van terugtrekken.”

De CV roept het CGB ertoe op de nieuw gevormde kerk „níet te verlaten, maar om in de PKN uw rechtmatige plaats in te nemen en zo ook de aan u verwante kerken te adviseren. Wij roepen u op om uw krachten in te zetten en u te laten gebruiken tot opbouw van de kerk, opdat zij zal voldoen aan haar roeping: te getuigen van de Naam van Jezus Christus. Wij roepen u op om samen met ons zicht te houden op een daadwerkelijk belijdende kerk, de PKN te proclameren als gestalte van de Kerk van Jezus Christus en met ons uw verantwoordelijkheid voor het geheel van deze kerk te nemen.”