De predikant van de hersteld hervormde gemeente in Garderen is een van de twee geïnterviewden in het slotartikel van de serie ”In de marge”, over vrije gemeenten, evangelisaties en comités.

De variatie binnen de wereld van vrije groepen en gemeenten is niet groter dan die binnen geïnstitueerde kerken, aldus ds. 
Pieters. Het kenmerkende van deze groepen is volgens hem dat het denken in kerkelijke en theologische structuren hun vreemd is. „Bepalend is voor deze mensen de inhoud van de prediking, de rest interesseert hen weinig.”

In de achterliggende jaren raakte de Garderense predikant overtuigd van het goed recht van de nieuwtestamentische kerkelijke situatie, waarin de plaatselijke gemeente centraal staat. „De praktijk van de Vroege Kerk is voor mij normatief, niet het model dat is geïntroduceerd door keizer Constantijn de Grote. Daarmee is een fundamentele wissel omgezet, in de verkeerde richting.”

Landelijke structuren typeert hij als „menselijke uitvindingen, die in de praktijk niet altijd goed blijken te werken. Zeker wanneer ze niet op basis van vrijwilligheid zijn aangegaan.” De ideale situatie is voor ds. Pieters dat elk dorp of elke buurtschap een eigen gemeente heeft, die afhankelijk van de omvang samenkomt in een schuur of een huiskamer, en hooguit honderd zielen telt. „Worden het er meer, dan moet je een nieuwe vergaderplaats openen, alles in goede harmonie.”

Hij verwacht dat dit weer de praktijk zal worden. „Net als prof. Op ’t Hof denk ik dat het eind van landelijke kerkverbanden in zicht is. Het kon weleens zijn dat we weer toe gaan naar de nieuw­testamentische kerkstructuur van huisgemeenten.”