De TUA hield deze week de jaarlijkse themaweek, die dit keer in het teken van de eschatologie stond. In het Duitse Münster werden de kleine tachtig deelnemers ingeleid in visies op de laatste dingen van Karl Barth tot de piëtisten van de achttiende eeuw en van Jonathan Edwards tot de radicale wederdopers die in Münster het koninkrijk van God wilden vestigen. Ook een bijdrage over de eschatologie van Jesaja stond op het programma.

Ds. Westerink sloot de bijeenkomst af met een praktische bijdrage over de prediking. Hij constateerde een zekere verlegenheid met het onderwerp en vertelde meermaals te hebben gehoord van kerkenraads- en gemeenteleden die niet meer in de hel zeiden te geloven. „Tegelijk zeggen anderen: het gaat erom dat de ziel behouden wordt voor de nimmer eindigende eeuwigheid. Maar dan vraag ik: en je lichaam dan? En de aarde dan?”

De predikant was „voorzichtig” met een al te stellige verkondiging dat de wederkomst ieder moment aanstaande zou zijn. „Als ik de Bijbel goed lees, zal onder meer toch nog de antichrist openbaar moeten worden.” Hij wees verder op het belang van Bijbelvertaalwerk, met het oog op de Bijbelteksten die spreken over de wereldwijde verkondiging van het Evangelie.

Veel stof tot discussie gaf vooral een lezing van prof. dr. M. Beintker, hoogleraar dogmatiek aan de Westfälische Wilhelms-Universität in Münster. Hij nam afstand van de leer van een eeuwige hel en wilde die met de Zwitserse theoloog Karl Barth anders interpreteren. „Er is geen groep mensen voor eeuwig verworpen, maar Christus is de in onze plaats verworpene.”

Op een vraag in de discussieronde of het dan nog wel zin had om te geloven en of een aantal gelijkenissen niet duidelijk spreekt over twee wegen, gaf de hoogleraar aan inderdaad niet alle „spanning” te willen oplossen. „Maar het blijft een spreken in beelden.” Prof. Beintker meende dat „ieder mens zo ver verwijderd is van het koninkrijk van God als van zijn eigen dood.”

Bij de dood confronteert God de mens met wie hij geweest is, om op die manier scheiding te maken tussen de oude en nieuwe mens, aldus de dogmaticus. „Alleen voor zover we liefgehad hebben kunnen we het eeuwige leven beërven. Dat is het gericht naar de werken.”

Prof. dr. H. A. Bakker, bijzonder hoogleraar geschiedenis, identiteit en theologie van het baptisme aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, ging in op het ”drama van Münster”, waarbij een groep wederdopers de stad in bezit nam en met geweld het koninkrijk van God wilde stichten. Het experiment eindigde in 1535 in een bloedbad, toen ze verslagen werden door bisschoppelijke legers.

Prof. Bakker zocht naar „motief, missie en momentum” van de beweging. Het motief achter de beweging was volgens hem niet alleen religieus, maar ook sociaaleconomisch van aard. De missie was om op basis van Gods beloften een „aardse plek van heil” te realiseren. Het „momentum” dat het mogelijk maakte dat motief en missie uitmondden in een revolutie zag Bakker in het uitblijven van de komst van het koninkrijk. „Toen kwam het uit teleurstelling tot een omslag van apocalyptisch wachten naar messiaans geweld.”