Angst voor terreur verdonkert Pasen
Pasen is het feest van de opstanding van Christus. Maar vervolgde christenen zijn ook bang voor aanslagen. Klaas Muurling van Open Doors: „Die worden vooraf niet aangekondigd. Laten we God aanroepen dat het vrede zal blijven.”
Christelijke feestdagen zoals Kerst en Pasen zijn een spannend moment voor vervolgde christenen. Van heinde en verre komen ze naar de kerk om Goede Vrijdag en Pasen te vieren. Dat betekent dat aanslagen op kerken in de ogen van terroristen extra succesvol zijn.
Bijna jaarlijks wordt er in de eerste week van het nieuwe jaar en in de eerste week na Pasen geschreven over aanslagen op kerken in landen zoals Egypte, Nigeria en Pakistan. Perswoordvoerder Muurling van Open Doors: „En daarna houden de aanslagen ook niet op.”
Komen aanslagen alleen in islamitische landen voor?
„Zeker niet. Eritrea heeft een dictatoriaal regime waaronder christenen zwaar lijden. In Sri Lanka zijn vorig jaar 103 incidenten tegen christelijke kerken opgetekend. Daar kunnen boeddhistische monniken alles kort en klein slaan. In Noord-Korea en een hindoeland als India komen incidenten het hele jaar voor.”
Hoe reageren christenen op intimidaties en aanslagen?
„Ik denk dan aan een ontmoeting met christenen in boeddhistisch Bhutan. We kwamen bijeen op een stille plek in de bergen. Samen vierden we Goede Vrijdag. Aan mij werd gevraagd of ik het avondmaal wilde bedienen. Nadat het brood was rondgedeeld moest ik de wijn, een fles druivensap, schenken. Maar er waren geen bekers. Ik stond op om te overleggen. Toen hielden de Bhutanezen hun handen op in een kuiltje. Dat was hun beker. Zo’n moment vergeet ik nooit meer.
Op paasmorgen waren ze er weer. Uren hadden ze gelopen voor de dienst. Die duurde wel vier uur. Ze snakken naar een ontmoeting met de levende God omdat de vervolging zo heftig is.
Een aanslag kan een grote impact hebben en de dreiging ervan kan lang naijlen. Ik hoorde eens hoe een predikant door een aanslag in enkele dagen tijd meer dan honderd begrafenissen moest leiden. De christelijke gemeente was gedecimeerd en velen durfden niet meer naar de kerk.
Maar ik hoor ook van verbroedering. In Egypte merken moslims dat hun christelijke buren geen kwaad in de zin hebben. Soms helpen ze om kerkgebouwen te beschermen tegen geweld. In Pakistan gebeurt soms iets dergelijks: dan protesteren moslims ook tegen de blasfemiewetten.”
Wat kunnen wij doen?
„Christenen zijn één in het Lichaam van Christus. Als één lid lijdt, lijden alle leden. En als één lid eer ontvangt, ontvangen allen vreugde. Laten we dus onze opstandingsliederen met vreugde zingen. Maar wel in het besef dat 100 miljoen christenen onder andere omstandigheden samenkomen. Jezus zegt ons: „Ze hebben Mij vervolgd, ze zullen ook u vervolgen.” Nu dat voor ons geen dagelijkse praktijk is, kunnen we voor onze vervolgde broeders en zusters bidden. God doet op het gebed wonderen.”
Verdrukt op Goede Vrijdag
Veel christenen hebben nauwelijks de mogelijkheid om het lijden van Christus te gedenken. Klaas Muurling geeft twee voorbeelden van wat christenen te wachten staat. „In de Chinese stad Wenzhou is een Drie-Zelfkerk bedreigd met vernietiging vanwege de kruisen die er op het enorme gebouw staan. De gemeente kwam in verzet toen de overheid besloot de kerk op Goede Vrijdag te slopen. Vijfduizend christenen omsingelden de kerk en hielden 24 uur per dag gebedsdiensten. Nu is er een compromis: een klein deel van de kerk moet worden afgebroken. De kruisen mogen blijven staan.
In Kazachstan moet pastor Bakhytzhan Kashkumbayev (67) op Goede Vrijdag voor de rechter verschijnen, terwijl wij op Goede Vrijdag avondmaal vieren. De voorganger is vorig jaar gevangengenomen omdat hij op Goede Vrijdag een kerklid een „roodgekleurd drankje met hallucinerende werking” zou hebben gegeven. We vrezen dat de rechter zijn voorwaardelijke celstraf van vier jaar wil verzwaren.”
