„En van Hem werd gezien een engel uit de hemel, die Hem versterkte. En in zware strijd zijnde bad Hij te ernstiger.

De engel versterkte Jezus. Hij houdt Hem het loon voor: het ganse uitverkoren geslacht der zondaren, dat Hij nu uit de dood in het leven brengen zou. Verdwenen was de engel weer, het was weer zwart en duister rondom Hem en doodsangst overviel Hem. En in zware strijd bad Hij des te ernstiger. Dat was een wonderbare strijd, toen dood en leven streden. Het leven toch behield de kroon, het heeft de dood vertreden.

Ja, mijn geliefden, het heeft de Heere veel gekost deze drinkbeker te ledigen. Denk aan de geschiedenis in uw strijd met duivel, wereld en zonde, wanneer u voelt wat Gods toorn is, hoe ernstig Hij het meent. Denk dan aan deze doodsangst van onze Heere Jezus Christus. Aan Zijn heilige ziel was toch niets onreins te vinden, maar toch heeft de dood Hem overvallen en heeft Hem reeds in zijn macht.

Want alle verschrikkingen der duisternis en der verdoemenis zijn tegen Hem opgekomen. De genadige Borg had toch ook de drinkbeker terug kunnen slaan. Vrijwillig echter heeft Hij hem genomen en drinkt Hij hem uit. Hij voelt de dood, het geweld van de eeuwige verdoemenis. Maar Hij blijft vast, Hij drinkt de eeuwige verdoemenis tot op de bodem van de drinkbeker geheel uit. Daar moest Hij immers omkomen, daar moest Hij sterven. Wie kan immers in een eeuwige gloed leven?

Dr. H. F. Kohlbrugge, predikant te Elberfeld

(”Schriftverklaringen”, 1965)