De in Sliedrecht geboren en in Hardinxveld getogen kaasboer rolde al vroeg in het vak. „Op een zondag kwam ik als ventje van veertien jaar uit de kerk. Ik werd aangesproken door een man met een rode baard die bij ons in de kerk zat. Hij vroeg hoe oud ik was. Ik vertelde dat ik bijna vijftien was. Hij zei alleen maar: „Zodra je jarig bent, kom je je bij mij melden.” Thuis vroeg mijn vader wat die man van me wilde. Toen ik het vertelde, ging hij meteen akkoord. „Dat is Jan Klijn”, zei vader. „Als je daar mag komen, zit je goed.”

Vandaar dat de jonge Johan Booij zich op de zaterdag na zijn vijftiende verjaardag meldde bij zijn eerste werkgever, de Hardinxveldse handelaar in kaas en noten. Booij begon op de markten in Boven-Hardinxveld, Culemborg en Nieuw-Lekkerland. „Ik heb één dag wat anders gedaan. In de avonduren had ik wat bijgeleerd en ik mocht het van mijn baas ook eens op kantoor proberen. Dat vond ik helemaal niks. Binnen een paar uur wist ik al: hiervoor ben ik niet geschikt. Ik snakte naar de buitenlucht en wilde maar één ding: terug naar de markt.”

Na verloop van tijd begon de Hardinxvelder voor zichzelf. Hij breidde zijn gebied uit naar Alblasserdam, Bleskensgraaf, Groot-Ammers en Woudrichem. „Ik verkoop kaas, eieren, worst en noten; eigenlijk heb ik gewoon een delicatessenzaak”, grapt de goedlachse Hardinxvelder.

Inmiddels is het hele gezin besmet met het marktvirus van vader Johan. „Een jaar of negen geleden kreeg ik een ongeluk. Er reed een heftruck over mijn voet. Mijn dochter Mariska zei direct: „Pa, ik ga je voortaan helpen.” Mijn vrouw heeft een snoepkraam en mijn zoon helpt naast zijn kantoorbaan ook mee.”

Voor zijn veertigjarig jubileum kreeg hij tal van felicitaties. Ook de wethouder kwam langs. Voorlopig denkt Booij niet aan ophouden. „Dit is zo leuk, die vrijheid, altijd buiten. Dat gaat nou nooit tegenstaan. Ook niet met koud of nat weer. Het sneeuwde een keer zo hard dat ik de wagen niet mee kon krijgen. Toen ben ik alleen met mijn busje gegaan om de markt niet te hoeven missen. Als het stormt, steken we een extra harinkje in de grond. Als het regent, trek ik een regenjas aan en als het erg koud is zetten we de straalkachel aan. We redden ons prima. Eigenlijk is het net kamperen.”

Sommige klanten kent de koopman al veertig jaar. „Je maakt veel mee, deelt lief en leed. Hoort van geboortes, maar ook van ziekte en sterfgevallen. Mensen kennen je heel goed en nemen je daardoor gemakkelijk in vertrouwen. Ik vind niet dat de mensen zo veel veranderd zijn. Ze zijn wat kritischer, zoeken dingen op via internet. En het koopgedrag is veranderd. Vroeger kochten mensen een kilo kaas. Tegenwoordig gaat het om drie of vier stukjes van een paar ons. Klanten variëren meer.”

Ondanks de recessie kan Booij zich goed staande houden. „Maar je moet scherp blijven. Hard werken, de prijzen laag houden, dan blijven de mensen komen. Mijn vader zei vroeger altijd: Honderd dubbeltjes zijn ook een tientje. En zo is het.”

Aan stoppen denkt Johan Booij voorlopig niet. „Als ik het mag beleven, ga ik door tot mijn zeventigste jaar. Misschien niet meer met kaas als dat te zwaar wordt. Desnoods met T-shirts of scheermesjes, dat maakt me niet uit. Als ik maar naar de markt kan. Dat blijft trekken.”