Het conferentiethema was ”De Christelijke Gereformeerde Kerken na de generale synode van 2013-2014”. In zijn lezing ging ds. Buijs, christelijk gereformeerd predikant in Ede en assessor van de laatste synode, in op verschillende onderwerpen die op de synode behandeld waren.

Dat was onder meer de toekomst van de Theologische Universiteit in Apeldoorn. Ds. Buijs lichtte toe dat de synode besloot om, samen met andere opleidingen, te streven naar een gereformeerd instituut dat in de breedte van de gereformeerde gezindte op draagvlak kan rekenen. „De synode heeft met dit besluit een richting gekozen. Het zal van de uiteindelijke voorstellen afhangen of de synode met het resultaat zal kunnen instemmen.”

Het gevoeligste punt dat op de synode aan de orde kwam, was volgens ds. Buijs de afvaardiging van niet-christelijk-gereformeerde ambtsdragers naar meerdere vergaderingen. De bedoeling was om recht te doen aan de eenheid van de plaatselijke gemeente, ook als het een samenwerkingsgemeente is met een Nederlands gereformeerde kerk of een gereformeerd vrijgemaakte kerk. Een belangrijke reden om het voorstel af te wijzen was volgens ds. Buijs dat de eenheid binnen het eigen kerkverband in het oog moet worden gehouden.

Juist daarom stelde de synode ook de eenheid binnen het eigen kerkverband aan de orde, vervolgde de predikant. „Het water van de zee wist niet af dat we als kerken in heel verschillende richtingen kijken als het over eenheid gaat. De ene gemeente voelt zich verwant met een gereformeerde kerk vrijgemaakt of met een Nederlands gereformeerde kerk, de andere zoekt het in de richting van de Hersteld Hervormde Kerk of van een gemeente van Gereformeerde Bondssignatuur.”

Dat heeft volgens hem alles te maken met de grote verschillen in eigen kerkverband. „Het gevoel is in de loop van de jaren ontstaan dat we landelijk nooit met enig kerkverband verder zullen komen als we intern geen eenheid vormen.” De Edese predikant gaf aan dat de synode daarom heeft besloten om ook binnen het eigen kerkverband het gesprek over eenheid te gaan voeren.

In een „historische positiekeuze” ging de assessor van de synode in op het beginsel van de Christelijke Gereformeerde Kerken. De wijze waarop collega ds. H. Korving die in zijn methode voor belijdeniscatechisanten verwoordt, maakte hij tot de zijne: „Het getrouw bewaren van de Heilige Schrift en de gereformeerde belijdenis die daarop is gegrond.”

In dit verband benadrukte hij het belang van de prediking. Daar ligt voor de kerk de grootst mogelijke verantwoordelijkheid. Het zwaard van de prediking moet niet stomp zijn maar scherp. „Hier liggen zorgen, waarbij ik graag opmerk zelf niet te pretenderen het doel bereikt te hebben. Maar het moet wel onze intentie zijn en we hebben ons erin te oefenen.”

Verder zei hij preken tegen te komen in zijn kerkverband waarin niets verkeerds staat, maar waarin „het staal van de gereformeerde belijdenis” ontbreekt.