De NS en de Belgische NMBS bestelden in 2004 de eerste V250-hogesnelheidstreinen bij de Italiaanse treinbouwer AnsaldoBreda. Ze waren goedkoper dan bijvoorbeeld de bekende TGV-trein van het Franse Alstom. De problemen ontstonden al snel. De V250’s moesten in april 2007 gaan rijden, maar uiteindelijk arriveerde het prototype pas begin 2009 in Nederland voor tests. Wegens de vertragingen legde de NS in 2010 een claim neer bij AnsaldoBreda van 60 miljoen euro.

De V250 was bepaald niet de eerste trein van AnsaldoBreda die in opspraak kwam. In 2011 stelden de Deense spoorwegen DSB treinen van het type IC4 van het bedrijf buiten dienst. Ze voldeden niet en de levering was net als bij de Nederlandse treinen toen al met jaren vertraagd. De IC4’s stopten onder meer niet tijdig voor een rood sein. De falende treinen werden een grote politieke kwestie in Denemarken.

Ook in de Verenigde Staten heeft AnsaldoBreda een twijfelachtige reputatie. De ‘lightrail-treinen’ die de Italianen verkochten in Los Angeles kwamen jaren te laat. De voertuigen waren bovendien veel zwaarder dan was afgesproken met het Italiaanse bedrijf, dat onderdeel is van het grote concern Finmeccanica.

De in Nederland rijdende treinstellen zijn vooral geplaagd door softwareproblemen. Tijdens de vorstperiode januari vorig jaar raakten de treinen ook nog eens beschadigd door ijs. Langs de rails werd zelfs plaatwerk gevonden van de voorlopig uitgerangeerde treinen.

De V250 reed alleen op het traject tussen Nederland en België. Ze zijn gemaakt in het Italiaanse Pistoia en hebben een topsnelheid van 250 kilometer per uur. Een complete trein kan 546 passagiers vervoeren, is ruim 200 meter lang en weegt geladen 485 ton.

Het vermaarde Italiaanse ontwerpbureau Pininfarina is verantwoordelijk voor het design van de V250, die door zijn kenmerkende kop ook wel Albatros wordt genoemd. Spoorwegfanaten hebben zelf een keur aan bijnamen voor de roze-wit-rode Fyra-treinen bedacht waaronder zuurstok, kruimeldief en dodo.