De gehandicaptenzorg in Guatemala staat nog in de kinderschoenen, maar daar zal snel verandering in komen, denkt het Vlissingse echtpaar. Een groeiend aantal Maya’s volgt hoger onderwijs. Daardoor kunnen straks meer Mayakinderen professionele hulp krijgen van psychologen, fysiotherapeuten en dokters.

Maya-indianen, de oorspronkelijke bewoners van Guatemala, vormen een meerderheid onder de inwoners van San Juan. Zij leven veelal onder armoedige omstandigheden.

Centro Maya biedt diverse vormen van professionele hulp aan zowel lichamelijk als verstandelijk gehandicapte kinderen en volwassenen. „In Guatemala werden gehandicapte kinderen vroeger verstopt. De ouders hielden hen in huis, ze mochten nooit naar buiten. Een handicap werd ook vaak als een straf van God gezien”, legt Ruth Ducrot uit.

Inhaalslag

Haar man vult aan: „De Maya’s werden dom gehouden. Nu maken ze een inhaalslag. Een verpleegster die in ons centrum werkt, heeft als eerste Mayavrouw van Guatemala de opleiding tot doventolk gevolgd. Dat is bijzonder, want veel Maya’s spreken niet eens Spaans. Ze hebben hun eigen taal. Wie wil studeren, moet het Spaans beheersen. Deze vrouw heeft haar studie in het weekend gedaan. Elke zaterdag vertrok zij om 3.00 uur ’s morgens met de bus naar de stad Antigua en nam dan ’s avonds de laatste bus terug naar San Juan.”

Sinds twee jaar heeft Centro Maya een afdeling die jong­volwassen gehandicapten helpt bij het opbouwen van een zelfstandig bestaan. Ze maken sieraden en bakken broden en verkopen die zelf. Ook worden kinderen opgevangen die bijvoorbeeld het slacht­offer zijn van seksueel of huiselijk geweld.

Naast de verpleegster en doventolk werken er in het centrum een fysiotherapeut, muziektherapeut, een logopedist, twee onderwijzers, een psycholoog, twee kindermeisjes en een administratief medewerker. De directeur is een Mayavrouw die zelf een zwaar gehandicapt kind heeft.

Het centrum wordt gerund met geld van internationale hulporganisaties in Zwitserland, Noorwegen en Italië en van het Nederlandse Liliane Fonds. Ook de burgemeester van San Juan draagt een steentje bij, ook omdat hij een gehandicapte zus heeft die in het centrum verblijft. Het echtpaar Ducrot is zelf met de stichting Steun de Maya’s de grootste donor van het centrum. Veel familieleden en vrienden leveren een bijdrag aan de stichting.

Overheidsgeld

Ruth Ducrot: „Lang is er in Guatemala gedacht dat gehandicapten niet belangrijk waren voor de samenleving. Doordat ze maatschappelijk niks opbrachten, telden ze niet mee. Zelfs niet in hun eigen gezin.”

Haar man stipt een ander probleem aan: „Er is hier zo veel onderhandse handel waarover geen belasting wordt betaald dat er gewoon te weinig overheidsgeld is om goede gehandicaptenzorg op poten te zetten.”

Ruth Ducrot: „Dat zie je hier ook in de gezondheidszorg. Ziekenzorg is gratis. Dat betekent dat je gratis geopereerd wordt, maar het vervoer per ambulance naar het ziekenhuis en allerlei onderzoek rond een operatie moet je zelf betalen.”

In het onderwijs speelt hetzelfde probleem. Albert Ducrot: „Het is gratis, maar kinderen moeten zelf hout meenemen naar school om een vuurtje te maken waarop de pap wordt gekookt. Ook voor wc-papier moeten ze zelf zorgen. En als het schoolbord kapot is, moet de leerkracht zelf een nieuw exemplaar kopen. Wat hij natuurlijk niet doet.”

Ruth en Albert Ducrot zijn verknocht aan Guatemala. Hun drijfveer voor het werk in het Midden-Amerikaanse land? Albert Ducrot: „Wij dromen van een eerlijker verdeling van welvaart en welzijn.” Zijn vrouw: „Het is zo leuk om in een gemeenschap als deze te leven en te werken. Maya’s zijn vriendelijke en lieve mensen. Ze moeten elke dag opnieuw knokken voor hun eten. Ze staan nog heel dicht bij de basis­zaken die nodig zijn voor een mens om in leven te blijven.”

www.steundemayas.nl