Commentaar: Wereld heeft selectieve aandacht voor gebeurtenissen
De aandacht van de wereld is selectief. In belangrijke mate wordt onze belangstelling voor gebeurtenissen bepaald door wat de media ons voorschotelen. Het ene moment is dat Russisch militair ingrijpen op de Krim. Dan weer de rechtszaak tegen de Zuid-Afrikaanse atleet Oscar Pistorius.
Langer lopende conflicten hebben al snel onder inflatie te lijden. Een bomaanslag in Irak kan doorgaans nog hooguit op enkele krantenregels rekenen. En wie bekommert zich nog om geweld in Congo, de wederopbouw na de orkaan in de Filipijnen of handel in seksslaven in het Verre Oosten?
Dat geldt ook voor het slepende conflict in Syrië. De burgeroorlog beleeft komend weekeinde zijn derde verjaardag. En het einde lijkt nog lang niet in zicht. Geleidelijk aan veranderde de strijd van karakter. Van een opstand tegen het regime van president Bashar al-Assad tot een almaar groter wordende inmenging van buitenlandse jihadisten die in Syrië een islamitisch kalifaat willen vestigen.
Aanvankelijk bemoeide de internationale gemeenschap zich nog redelijk intensief met de ontwikkelingen in Syrië. Vredesconferenties werden op touw gezet. Resoluties werden bij de VN-Veiligheidsraad ingediend. Even dreigde vorig jaar zelfs militair ingrijpen door de Verenigde Staten en Frankrijk, nadat chemische wapens tegen burgers waren ingezet.
De internationale inspanningen –al dan niet van realisme gespeend– konden niet voorkomen dat het Syrische conflict gewoon voortwoekerde. Af en toe duiken kleine berichten op. Tientallen rebellen in een hinderlaag gedood. Een bomaanslag hier of daar. Vrees voor radicalisering van Syriëgangers die naar westerse landen terugkeren.
Maar dat is het dan ook wel. De wereld lijkt zich verder niet meer druk te maken over Syrië. Kennelijk is definitief het besef doorgedrongen dat een oplossing op dit moment onhaalbaar is. De vraag is dan natuurlijk of er ooit een uitweg uit dit bloedige conflict mogelijk is.
Intussen kwam maandag het nieuws dat het Syrische regime doelbewust bezig zou zijn de inwoners van het vluchtelingenkamp Yarmuk, net buiten Damascus, uit te hongeren. Zo’n 60 procent van de 20.000 bewoners zou ondervoed zijn en zeker 128 mensen zouden al van honger zijn omgekomen. Aldus een rapport van mensenrechtenorganisatie Amnesty International.
Dat nieuws haalde dan weer even de internationale media. Maar ook die aandacht zal vermoedelijk weer snel wegebben. Krantenkoppen zullen al snel weer reppen van een vermist vliegtuig van Malaysia Airlines of nieuwe ontwikkelingen in Oekraïne. Om maar wat te noemen.
Intussen sterven mensen van de honger in vluchtelingenkamp Yarmuk. Of houden ouders hun kinderen thuis, omdat ze bang zijn dat ze onderweg naar school door sluipschutters worden gedood. Of krijgt de zoveelste familie bericht dat een geliefde door het aanhoudende geweld om het leven is gekomen.
De internationale gemeenschap lijkt steeds minder goed tot conflictbeheersing in staat. Of het nu om Oekraïne, Irak of de Centraal-Afrikaanse Republiek gaat. Of om Syrië.
