Stephen Beck: Puriteinse verwachting voor metropool Frankfurt
AMSTERDAM. Wat doet een kenner van de puriteinen als voorganger van een multiculturele gemeente in de Duitse metropool Frankfurt? Dr. Stephen Beck, gepromoveerd op Richard Sibbes, laat zien hoe juist in een metropool hart en leven met elkaar verbonden zijn. „Er is geen grotere zegen dan in deze tijd te leven.”
Beck is een van de sprekers tijdens een Europese conferentie over kerkplanting, georganiseerd door International Church Plants (ICP), een organisatie die zich bezighoudt met interculturele gemeentestichting. De bijeenkomst heeft deze week plaats, afwisselend in Amsterdam en Rotterdam. Gisteren was de aftrap in de multiculturele gemeente Hoop voor Noord in Amsterdam.
Theo Visser en Jurjen ten Brinke geven voor kerkplantingsleiders uit zes Europese landen presentaties over het werk van kerkplanting zoals dat in de grote steden in Nederland gestalte krijgt. Theo Visser als directeur van ICP, waaronder International Christian Fellowship (ICF) ressorteert. Jurjen ten Brinke vertelt over zijn gemeente Hoop voor Noord in Amsterdam. Een uniek verschijnsel, omdat de migrantenkerken in de hoofdstad –maar liefst 250– zich doorgaans alleen op de eigen culturele groep richten.
Leven veranderd
Beck oogt in zijn spijkerbroek en overhemd niet als een serieuze puriteinse wetenschapper die aan het Westminster Theological Seminary (VS) op de puritein Richard Sibbes promoveerde. Hij wordt vooral enthousiast als hij spreekt over de puriteinen. „Mijn leven is veranderd door het lezen van ”The Puritan Hope” van Iain Murray. Hij verwoordt de verwachting van de puriteinen van een Evangelieverkondiging tot aan de einden der wereld en de bekering van Israël. De kracht van de puriteinse theologie is dat zij hart en leven met elkaar verbindt, de diepte van de genade van God met prediking en zending. Het resultaat is te zien in onze gemeente in Frankfurt, waar de meest uiteenlopende culturen en nationaliteiten samenkomen.”
De Duitse voorganger kreeg vier jaar geleden een hartaanval. Daarna deed hij de Heere de belofte om voor zijn dood een gemeente te stichten. De eerste werd drie jaar geleden in Frankfurt in het leven geroepen. MosaikKirche heet de gemeente, een ontmoetingsplaats van talrijke culturen. Inmiddels zijn er drie gemeenten in een metropool van bijna 5 miljoen inwoners. Ook in omringende steden zijn gemeenten gesticht.
Beck is naast pastor docent praktische theologie aan de Freie Theologische Hochschule in het Duitse Giessen en verzorgt colleges op het gebied van kerkplanting. „Mijn hoop is dat studenten deze visies van kerkplanting verder Duitsland in zullen dragen. Van hen wordt verwacht dat ze in de gemeenten voorgaan, om zo in praktijk te brengen wat ze op de universiteit meekrijgen.”
De gemeentestichter voelt zich verbonden met Pilgermission St. Chrischona, een van de behoudende richtingen binnen het Duitse protestantisme, waartoe ook het Gnadauer Verband behoort. „De grote landskerk in Duitsland is liberaal en staat ronduit negatief tegenover de projecten die wij opzetten. We zijn officieel evangelicaal, maar binnen die bandbreedte zijn er verschillende richtingen actief, van reformatorische tot pinksterkerken. Ik ben zelf reformatorisch en doop ook kinderen. Onze gemeente kent wel een aantal kernovertuigingen, zoals met betrekking tot de Drie-eenheid, Christus en de verzoening, maar daarnaast zijn er onderwerpen over de doop, de eindtijd en de Geestesgaven waar we verschillend over denken. Niet alleen dat, we stimuleren onze leden om hierover met elkaar in gesprek te gaan. We zien dit expliciet als een verrijking.”
Migranten
Beck ziet de komst van migranten naar Europa als een grote kans voor het Evangelie. „De bevolking van Frankfurt bestaat voor 27 procent uit niet-Duitse nationaliteiten. Van welke achtergrond, cultuur of religie ook, er is bij hen een sterk godsbesef en je hoeft hun niet uit te leggen wat zonde is. Wat me in de puritein Sibbes vooral aanspreekt, is dat je God ter sprake kunt brengen bij mensen die weten wat ellende en gebrokenheid is. Dat is de centrale boodschap van de Bijbel: de mens is een vreemdeling, zoals Abraham, die door het geloof naar een onbekend land trok. Hij is het beeld van iedere christen als vreemdeling en balling, die daarom verlangt naar een beter tehuis. Migranten vertonen het beeld van Jezus, Die ook een vreemdeling was en niets had waarop Hij Zijn hoofd op kon leggen.”
De MosaikKirche is een „gastvrije gemeente”, en dat is volgens Beck niet bepaald bedoeld als cliché of aardige binnenkomer. „We beginnen elke dienst met het verwelkomen van nieuwe gasten. We zeggen dat het niet uitmaakt van welke religie of cultuur zij zijn. Of ze nu in God geloven of niet, moslim of atheïst zijn, ze zijn van harte welkom. Maar we stellen ook dat we de God van Jezus Christus aanbidden en dat we overtuigd zijn dat de nieuwe gasten hoe dan ook een zegen zullen meekrijgen. We zien de gemeente als een ziekenhuis van zondaren, geen verzameling van vromen, maar onvolmaakte en gebroken mensen die alleen van genade en liefde kunnen leven.”
Duitsland is net zo geseculariseerd als Nederland, maar opvallend zijn de openingen bij jongeren, zo constateert Beck. „Ze zijn niet antichristelijk, maar naïef en nieuwsgierig, een voorbeeld voor ouderen. Studenten vertellen, terug op de universiteit, de hoogleraren van wat ze in de gemeente zien. We leven in de meest spannende tijden, die de puriteinen al voorzagen. Het is een tijd waarin de vervolgingen toenemen én de opwekkingen gestalte krijgen, tegelijk! Er zijn de laatste honderd jaar meer mensen tot geloof gekomen én om de Naam van Christus gedood dan in de negentien eeuwen daarvoor. Ik ben optimistisch, omdat ik een optimistische God dien en de Bijbel optimistisch is. Er komt een tijd waarin de aarde vol zal zijn van de kennis van God, zoals de wateren de bodem van de zee bedekken. Wat is mooier dan om juist in deze tijd te leven?”
