Zij hebben op verzoek van het Indonesische Mensenrechten–Netwerk de politiek van Jakarta in het gebied uitvoerig bestudeerd. Er zijn volgens hen „historische en hedendaagse bewijzen" die er sterk op wijzen dat de Indonesische regering uit is geweest op de vernietiging van de Papoea’s en zo in strijd handelde met de 55 jaar oude Conventie over de Preventie en Bestraffing van Genocide (Volkerenmoord).

Nederland deed in oktober 1962 onder Amerikaanse druk afstand van Nederlands–Nieuw–Guinea dat, via de Verenigde Naties, in 1963 door Indonesië werd ingelijfd. Jakarta had het delfstofrijke land opgeëist, maar was kennelijk niet geïnteresseerd in de bevolking van het land.

De mensenrechtenschendingen werden er vooral sinds 1969 veelvuldig en gruwelijk. Ze gingen gepaard met de opzettelijke verwoesting van de bestaansmiddelen en de cultuur van de Papoea’s. Het totaalbeeld van de gruwelen wijst volgens de onderzoekers op een berekende politiek om de Papoea’s in dat gebied te vernietigen.

De leidster van het onderzoeksteam, Elizabeth Brundige, heeft voorts gewaarschuwd dat de repressie en mensenrechtenschendingen doorgaan en urgent internationale aandacht behoeven. Zonder internationale druk op Jakarta zullen die gewelddadige schendingen van de rechten van de Papoea’s in de provincie Papua niet afnemen, zo vreest ze.

De betrokken Yale–professor James Silk heeft erop gewezen dat Jakarta nu mensen naar Papua stuurt die in Oost–Timor voor misdaden tegen de menselijkheid worden vervolgd wegens hun rol bij het geweld in met name het jaar van de onafhankelijkheid van Oost–Timor, 1999.

Zo is volgens Silk net de voormalige politiechef van het toen nog Indonesische Oost–Timor, Timbul Silaen, tot politiechef in Papua benoemd. Een beruchte bendeleider in Oost–Timor, Eurico Guterres, is in Papua gearriveerd om er een militie te vormen.