toen

Oorspronkelijk kom ik niet uit Kiev. Ik ben geboren in een dorp zo’n 200 kilometer hiervandaan. Als kind was het al mijn droom om een taal te studeren. Ik had nooit gedacht dat het Nederlands zou worden, maar God heeft het zo bestuurd.

Ik wilde eigenlijk Zweeds studeren, want onze kerk heeft veel contact met een kerk in Zweden en we hebben daar veel vrienden. Maar mijn ouders hadden twaalf kinderen. Het onderwijs is duur, dus om te kunnen studeren moest ik een beurs bemachtigen. Toen ik me wilde inschrijven voor Zweeds, bleek dat ik een van de 300 gegadigden was. Terwijl er maar twaalf studieplaatsen waren. Dus begon ik al plannen te maken om in Zweden te gaan studeren. Ik was alles al aan het uitzoeken, maar toen belden ze van de universiteit. Ik had niet genoeg punten voor de studie Zweeds, maar was wel beter dan sommige mensen die zich voor de studie Nederlands hadden aangemeld. Dus kon ik een beurs krijgen voor de studie Nederlands, als ik dat wilde. Zo gaat dat hier.

Achteraf bleek dat de studenten Zweeds na tweeënhalf jaar met hun studie moesten stoppen: er vertrok een docent naar het buitenland en hun studie hield op te bestaan. Ik zelf ben afgelopen zomer afgestudeerd. Een week na mijn afstuderen is een broer van mij bij een ongeluk om het leven gekomen. Heel verdrietig. Mijn plannen om na mijn studie naar Nederland te gaan, gingen toen ook niet door.

Nu geef ik in Kiev Nederlandse les. Daarvoor moet ik bijna elke dag in het centrum van de stad zijn, waar al een paar maanden protesten aan de gang zijn. Zelf woon ik aan de andere kant van de rivier, dus in mijn apartement merk ik niet zo veel van de protesten. Ik ken wel verschillende mensen die er de afgelopen maanden bij betrokken zijn geweest. Veel christenen kwamen bij elkaar in tenten om te bidden. Een van mijn leerlingen werkt van zeven uur ’s morgens tot zes uur ’s avonds, maar was na haar werk bijna altijd op het plein te vinden om te helpen met het uitdelen van voedsel, kleding en medicijnen.

nu

Deze week liep de situatie plotseling uit de hand. Ik was op dat moment in het centrum van de stad. ’s Morgens had ik een afspraak gehad met een vriendin. Daarna zou ik in een restaurantje iets gaan drinken met een van mijn zussen. Zij heeft net haar studie afgerond in Kiev.

Toen we wilden gaan zitten, kwam er een ober op ons af. Hij zei: „We zijn gesloten.” Dat was heel vreemd, want het was nog maar vier uur in de middag. In datzelfde restaurant kwamen we een paar vrienden tegen, ook christenen. Zij zagen er heel geschrokken uit en vertelden dat ze ternauwernood waren ontsnapt aan het geweld. Ik probeerde op mijn mobiele telefoon te googelen wat er precies aan de hand was, maar internet werkte niet.

We gingen naar buiten. De hele straat was vol mensen die probeerden het centrum van de stad te ontvluchten. Alle metrostations waren gesloten en er was maar één bus die de goede kant op zou rijden. Maar bij de bushalte stonden wel een paar honderd mensen te wachten.

Mijn zusje en ik besloten om naar een andere zus te gaan, die even buiten het centrum woont. Het was twee uur lopen. Dat was heel angstaanjagend. We hoorden de mensen fluisteren over doden. Overal klonken sirenes van ambulances en politiewagens, maar niemand wist wat er precies aan de hand was.

Inmiddels ben ik weer terug in mijn appartement. Ik heb alle lessen voor deze week afgezegd. Vanuit mijn huis zie je niets van het geweld, maar er lopen wel overal gewapende agenten door de stad. Mijn ouders bellen steeds om te vragen hoe het met me gaat.

straks

Achteraf zie ik het als een wonder dat mijn zusje en ik net bij elkaar waren toen het geweld losbarstte. Als je samen bent, is het toch minder eng. En uiteindelijk waren we zelfs met alle drie de zussen die in Kiev wonen bij elkaar. Dat was voor mijn ouders ook fijn. Sinds het overlijden van mijn broer maken ze zich veel meer zorgen over hun kinderen.

Ik wil dit weekend naar mijn ouders toe. Het zal misschien wel lastig zijn om Kiev te verlaten. Ik hoorde dat ze de stad hebben afgesloten. Veel treinen rijden niet en je wordt streng gecontroleerd als je de stad uit of in wilt. Ze checken uitgebreid je papieren en doorzoeken je bagage.

En dan? Ik weet het niet. Ik zie op dit moment geen vreedzame oplossing voor het conflict. Beide partijen zijn niet meer bereid om naar elkaar te luisteren. Ik zeg niet dat de betogers niets fout hebben gedaan, maar probleem ligt vooral bij de regering.

Het protest is lange tijd geweldloos gebleven, maar nu zijn er nieuwe wetten aangenomen die de rechten van de oproerpolitie beschermen. De demonstranten, die juist aandacht vroegen voor mensenrechten, hebben niets gekregen. Dat heeft voor veel boosheid gezorgd.

Nog steeds is meer dan de helft van de betogers voor een vreedzame oplossing, maar nu is er ook een radicale groep die met molotovcocktails gooit. Ik bid of God wil zorgen voor een oplossing, want ik heb geen idee hoe het weer goed zou moeten komen. Het is vreselijk om te zien hoe broeders en zusters lijden. Dan kun je niet anders dan het uitroepen tot God.

Zelfs als de president zou aftreden en we zouden mogen stemmen voor een nieuwe regering, zou dat niet direct een oplossing zijn voor de problemen van ons land. Er is geen goed alternatief. We weten niet wie we kunnen vertrouwen. Een docent van mijn zusje zei een poosje geleden: „Als je geen vertrouwen hebt in politieke leiders, kun je alleen nog maar op God hopen.” Dat is iets wat veel mensen in Oekraïne nu meer dan ooit beseffen.