De kou houdt deze middag veel mensen binnen, zo lijkt het. Jongeren zijn er op dit tijdstip, waarop de scholen nog niet uit zijn, nauwelijks te zien. Pieter van ’t Hoff, een jeugdige scholier uit Apeldoorn is er echter al wel. „Ik heb het paar gefeliciteerd. Ik geniet van dit soort gebeurtenissen en houd alles wat met het koningshuis te maken heeft een beetje bij.”

Mevrouw Den Brinke (53) uit Apeldoorn is naar het paleis gekomen uit verbondenheid met de koninklijke familie. „Ik heb de kleine een warme jeugd toegewenst en dat ze mag genieten van het leven in vrijheid. Daarnaast heb ik vooral oma Beatrix van harte gelukgewenst.” Echtpaar Mohree uit Apeldoorn heeft deze middag ook de kou getrotseerd. „Ik heb in mijn jeugd Wilhelmientje nog meegemaakt”, zo vertelt meneer Mohree. „Ja, iedereen noemde haar toen Wilhelmientje”, lacht hij. „Dan fietsten we hier door het park langs het hek van het paleis en dan zat ze op een bankje van de zon te genieten. Wij zwaaiden dan naar haar. Dat was net na de oorlog. Ook gingen we als schoolklas vaak zingen voor het hek bij bijzondere gebeurtenissen. Geweldig vonden we dat.”

„De groeten van een opa van 75 jaar”, schreef meneer Wagenaar (75) uit Apeldoorn onder zijn felicitatie. „Dat mag toch? Ik ben immers een oud baasje. Ik heb vroeger nog hier in het park gewerkt en gewoond. Dat is mijn verbondenheid met het huis van Oranje.” Zijn vrouw vult niet zonder trots aan dat zij zondag, op de dag dat de oranjetelg geboren werd, 75 jaar is geworden.

De 52-jarige Van Duurhoven uit Apeldoorn heeft ook het register getekend. „Ik ben oud-politieman en ben vaak betrokken geweest bij het escorteren en beveiligen van autostoeten met koninklijke hoogheden, hier in Apeldoorn. Daarom vind ik het leuk even een felicitatie hier achter te laten aan de gelukkige ouders.”

De ouders van Van Duurhoven zijn vandaag bij hem op bezoek en komen uit Hilversum. „Als we hier dan toch zijn, kunnen we net zo goed even met m’n zoon meegaan”, zegt vader Van Duurhoven. „En ik vind het zo leuk m’n betrokkenheid te tonen. Wilhelmientje heb ik nog goed gekend en ik heb Beatrix op zien groeien, omdat wij lange tijd vlak bij paleis Soestdijk woonden.”

„Ik had er nog onder willen zetten dat ik het paar en het kindje Gods zegen toewens”, zegt mevrouw Kroon (68) uit Apeldoorn spijtig als ze vanuit een warme zaal de kou tegemoet loopt. Haar man (70) zegt dat ze zich niet druk moet maken. „We hebben het paar hartelijk gefeliciteerd en hun en hun kind een goed leven toegewenst”, zo vertelt hij. „We zijn allebei erg koningsgezind, zoals zo veel andere protestants-christelijke mensen. Bovendien hebben we allebei de oorlog meegemaakt. Dat heeft onze verbondenheid aan het huis van Oranje versterkt. Daarnaast heb ik lange tijd mijn vaderland gediend bij de marine en de landmacht. Verschillende vredesoperaties heb ik meegemaakt. Zo ben ik in 1952 naar Nieuw-Guinea geweest en in 1960 naar Suriname.”

Het echtpaar Kroon vindt het jammer dat weinig mensen blijkbaar de moeite nemen hier hun felicitatie op papier te komen zetten. „Maar goed, de middag is nog niet om. Veel mensen komen wellicht pas tegen etenstijd met het hele gezin.”

Halverwege de middag ligt het felicitatieregister zo’n twee uur open, maar nog steeds is het opmerkelijk rustig. Op de grote parkeerplaats staan een paar auto’s. Twee mannen van rond de zestig jaar schuifelen nieuwsgierig naar de ingang van het museum. „Het is vandaag gesloten”, roept er één teleurgesteld. Iemand maakt hem erop attent dat hij nog een felicitatie of wens kan achterlaten voor prins Willem-Alexander, prinses Máxima en hun dochtertje. „Nee”, verzekert de man. „Ik vind het leuk dat het koningshuis er is, maar daar moet het bij blijven. Al hoefde ik geen stap te lopen om een krabbeltje te zetten, dan nóg deed ik het niet.”