Toen

Vlak na de privatisering, in 1990, kwam ik 
als postbode in dienst bij de toenmalige PTT. De eerste tijd werkte ik in Voorthuizen. Na twee jaar ben ik naar Barneveld vertrokken. Daar verdiende ik beter omdat ik nachtdiensten draaide. De post werd toen nog ’s nachts handmatig gesorteerd.

De sfeer in het bedrijf was gezellig en ontspannen. Het kwam regelmatig voor dat ik een dagtaak had van zes uur ’s ochtends tot halfvijf ’s middags, maar dat ik om twaalf uur al klaar was. Dan begon ik om één uur bij mijn tweede baas op een boerderij. Bijna alle postbodes hadden in die tijd een bijbaan, naast hun werk voor de PTT. Niemand zei daar wat van. Eigenlijk was dat te gek voor woorden, maar voor ons waren het gouden tijden.

De omslag kwam voor mij rond het jaar 2000. Vanwege gezondheidsproblemen, ik had last van mijn heup, kon ik niet meer fulltime werken en geen post meer rondbrengen. Ik deed alleen het voorbereidende werk binnen, van vijf uur ’s ochtends tot twaalf uur ’s middags.

Die binnendiensten vielen mij zwaar. Het bedrijf had goedkope krachten ingehuurd, huisvrouwtjes, om de post te bezorgen. Ik moest voor hen op een vastgestelde tijd klaar zijn met sorteren. Dat zorgde bij mij voor stress. Ik ben in die periode ook gestopt met het werk op de boerderij.

De jaren daarna nam het aantal vaste postbodes af. Het bezorgen van de post werd meer en meer overgenomen door parttimers, die minder verdienen en dus ook minder kosten.

In 2010 kreeg ik de kans om bij het autobedrijf van PostNL te gaan werken. Er was plek voor zes medewerkers. Er hadden er vijftien gesolliciteerd. Ik volgde een sollicitatietraining en ben aangenomen. Sommige collega’s dachten dat ze er op grond van hun ervaring wel kwamen en deden niets. Zij zijn nu weg bij PostNL of doen enkel nog binnendiensten of een buitenwijk op de fiets. Dat is vervelend voor hen.”

Nu

In 2010 ben ik geopereerd en heb ik een kunstheup gekregen. Ik heb nu vrijwel geen klachten meer en kan weer 32 uur werken. Sinds 2011 werk ik als vaste chauffeur voor het autobedrijf van PostNL in Barneveld en omgeving.

Mijn werkdag begint meestal om een uur of 9. Ik haal met de auto in Barneveld de post op en rijd naar Amersfoort om de pakketten op te halen. Vervolgens breng ik in Achterveld de post en de pakketten rond. Ik doe sinds kort mee aan een pilot in Achterveld om de briefpost en de pakketten weer samen rond te brengen. Al met al maak ik elke dag wel een uurtje of acht. Dat doe ik vier dagen per week. Op maandag werk ik in Baarn bij de pakketdienst. Momenteel maak ik dus zelfs overuren.

Ik heb het goed naar mijn zin op mijn werk. Ik geniet van de vrijheid en van het contact met mensen. Als je brieven rondbrengt, spreek je niemand. Met pakketten is dat anders. Je leert je klanten kennen.

Woensdag kwam ik een man tegen van een jaar of zestig die lopend op weg was van Lunteren naar Barneveld. Er reed geen bus en hij moest een trein halen. Hij is bij mij ingestapt en was precies op tijd. Het is geweldig leuk om zo iemand blij te maken.

Voor mijn christelijke overtuiging, ik ben lid van de gereformeerde gemeente in Kootwijkerbroek, ervaar ik volop ruimte. Veel van mijn collega’s hebben een kerkelijke achtergrond. Op zondag hoef ik niet te werken, ondanks dat het dan druk is. Er worden dan veel pakketten klaargemaakt met bestellingen die in het weekend zijn gedaan.”

Straks

Het plan van PostNL om in de toekomst terug te gaan naar vier of drie dagen postbezorging vind ik niet meer dan logisch, ondanks dat het ons werk en salaris kost. Als het bedrijf geen stappen onderneemt, gaat het failliet. Het kan niet voor een handjevol post dagelijks blijven bezorgen. De briefpost wordt alleen maar minder, is mijn ervaring. Op woensdag en vrijdag ben ik soms een paar uur eerder klaar, omdat er zo weinig stukken zijn. Afgelopen Kerst zijn er ook weer een stuk minder kaarten verstuurd dan het jaar ervoor. Dat kan niet zo door blijven gaan.

Ik vind het goed dat het bedrijf tegenwoordig op de centen let. Vroeger lette niemand op of je je uren maakte en stond je halverwege de dag alweer bij een volgende baas op de ladder. Dat kan natuurlijk niet. PostNL moet niet doorslaan en een postbode in zijn eigen tijd laten werken. Maar die ervaring heb ik niet. Ik krijg de uren uitbetaald die ik maak.

Voorlopig hoef ik niet bang te zijn voor mijn baan. De pakketpost neemt nog altijd toe doordat veel mensen via internet spullen bestellen. Dat de jongens die binnen werken zich zorgen maken, begrijp ik. Het kantoor in Barneveld gaat vermoedelijk in 2015 of 2017 dicht. Dan zijn zij hun baan kwijt.

Voor mijn collega’s die ander werk moeten zoeken, is het heel zwaar. Maar ze zien dit aankomen. PostNL biedt omscholing aan en begeleiding om een andere baan te zoeken. Je moet die kans wel pakken, vind ik. Als je afwacht en niets doet, weet je zeker dat er een moment komt dat je op straat staat.

De hoeveelheid post zal de komende jaren verder afnemen. Mensen corresponderen steeds vaker via de mail en via internet. Pakketpost wordt de toekomst, daar focust PostNL op. Dat is fijn voor mij. Ik hoop tot mijn pensioen bij het bedrijf te blijven.

Ik weet niet hoe het in de toekomst gaat, maar dat weet je bij geen enkel bedrijf. Ik zou me geen betere baan en werkgever kunnen wensen. Mijn hart is een posthart.”