„En de kinderen Israëls aten man, veertig jaren, totdat zij in een bewoond land kwamen.”

Het is ook een zeer prijzenswaardige zaak, dat zo’n ziel die voor het tegenwoordige zijn wens nog niet heeft verkregen, met alle ernst aanhoudt om door middel van gebeden en hartelijke smekingen die zalige vrucht tot zich te brengen en zo te vervullen wat bij hem mocht ontbreken. Het belieft de Heere onze God niet altijd zo terstond de zoete vrucht der heilige instellingen te laten volgen. Het zaad dat in de akker geworpen is, schiet juist niet dadelijk op. De spijs in het lichaam geeft niet terstond vanzelf kracht, maar eerst nadat hij in de maag gekomen en zo door het lichaam is gegaan. Zo gaat het ook met het Woord en de heilige sacramenten: zij hebben wel hun krachtige werking, maar die wordt niet dadelijk gevoeld.

Het gebeurt vaak dat als het Woord Gods tot iemand geschiedt, hij voor die tijd weinig vrucht daarvan geniet en hij daar slordig mee omgaat. Toch voelt hij daarna de kracht ervan. De Bruidegom in het Hooglied stond aan de deur van de bruid te kloppen met de vriendelijke woorden: „Doe Mij open, Mijn vriendin, Mijn schone, Mijn duif.” Zij luisterde niet en sprak bij zichzelf: „Ik heb mijn voeten gewassen, hoe zou ik ze weer bezoedelen?” Maar toen de Bruidegom was geweken ging dat woord werken en leven in haar!

Simon Simonides,

predikant te ’s-Gravenhage

(”Leidsman der zwakken aan des Heeren heilige tafel”, 1666)