In het laatste jaar van haar voorzitterschap spatte de FNV bijna uiteen door geruzie over een door Jongerius gesloten pensioenakkoord met kabinet en werkgevers. De onenigheid daarover legde een verdeeldheid bloot die de FNV al jaren parten speelde. Jongerius trad af om plaats te maken voor een (naar het lijkt geslaagde) vernieuwingsoperatie van de vakcentrale.

Jongerius verdween hierna in de luwte, al werd ze af en toe getipt voor hoge posten, zoals minister of het burgemeester van Utrecht. In de politiek wilde ze niet, zei ze vlak voor haar vertrek bij de FNV in 2012. „Ik ga toch zeker niet met mijn opvolger onderhandelen, als minister van Sociale Zaken.”

Toch verruilt ze de polder nu met enige vertraging voor een politieke functie. Niet op het Binnenhof, maar in Brussel, als lid van het Europees Parlement. Bij de verkiezingen in mei staat ze nummer 2 op de kandidatenlijst van de PvdA, dus het moet al heel raar lopen wil ze niet gekozen worden.

Jongerius, geboren op 4 november 1960, studeerde sociaal-economische geschiedenis in Utrecht en ging in 1987 aan de slag bij de Vervoersbond FNV. In 1997 werd ze lid van het federatiebestuur van de vakcentrale. In 2005 volgde ze Lodewijk de Waal op als eerste vrouwelijke FNV-voorzitter.

Jongerius had de reputatie van „vakbondsdier”. Ze werd geprezen om haar grote dossierkennis en haar affiniteit met bijstandsmoeders en arbeidsongeschikten. Ze gold ook als een harde onderhandelaar, steeds bezig om voor haar achterban het onderste uit de kan te halen, waarbij ze als het zo uitkwam een stevige vloek niet schuwde.

In Brussel en Straatsburg gelden andere mores dan in de polder. Niettemin zullen haar ruime ervaring en grote dossierkennis haar goed van pas komen. Naar verluidt wordt ze mogelijk zelfs naar voren geschoven voor een hogere post: die van eurocommissaris. De PvdA heeft hiervoor al sinds begin jaren 80 niemand meer voor geleverd en is dus „aan de beurt”.