Bert van der Ros wist hoe je een krant moest maken. Afkomstig uit de school van Evert Diemer, de voorman van Trouw/Kwartet, droeg hij een jarenlange journalistieke ervaring het RD binnen. Dat was ook wel nodig, want hij was de enige met kennis van zaken, anderen moesten het vak nog leren; van Van der Ros.

Na een hbs-opleiding meldde de Rotterdammer Bert van der Ros zich in 1933 als leerling-journalist bij het AR-dagblad De Standaard. De keuze voor deze krant was voor hem vanzelfsprekend, het was hem niet om het even waar hij werkte. De christelijke pers had toen al zijn hart. Dat hij bij De Standaard de eerste twee jaren geen salaris kreeg, nam hij op de koop toe. Na een loopbaan bij De Rotterdammer en Elsevier startte hij –op het moment dat anderen denken aan afbouwen– een nieuwe klus bij het RD. Zijn gereformeerd vrijgemaakte achtergrond was voor hem geen enkele belemmering. Van harte voelde hij zich thuis in het reformatorische werkklimaat. Wat toenmalig hoofdredacteur Janse de cryptische wijsheid ontlokte: „Ik ben blij dat Van der Ros vrijgemaakt is, zoals hij het is.”

Hoewel directeur Bokma en hoofdredacteur Janse het gezicht van de krant vormden, was het Van der Ros die de krant ‘maakte’. Als ’s avonds iedereen na een lange werkdag naar huis ging, bleef hij, klapte in de redactieruimte zijn veldbedje uit en was de volgende dag de eerste om het nieuws te bekijken. Regelmatig bleef zijn veldbed zelfs in de hoek staan en werkte hij de nacht door. Het RD kwam er en groeide uit tot volwassenheid. Niet het minst dankzij deze bescheiden man.

Van der Ros was een man met veel kennis, veel relaties en nog meer interesses. Of het om politiek ging of godsdienstige of maatschappelijke onderwerpen, hij rook het nieuws. Maar was ook altijd geïnteresseerd in mensen. Met zijn korte gestalte kwam hij dicht bij je staan, hield zijn hoofd iets scheef omhoog, waarbij zijn brillenglazen zijn ogen extra accentueerden en liet geen ruimte voor oppervlakkige antwoorden. Hij wilde écht weten hoe het je verging.

Op 65-jarige leeftijd nam hij –in 1979– afscheid van het Reformatorisch Dagblad. Maar hij wist niet van ophouden. Op 71-jarige leeftijd werd hij eindredacteur van het blad Kerknieuws. En eindelijk kwam hij toe aan het schrijven van een boek, waarvan hij eigenlijk vond dat de hoogleraar Diemer het had moeten doen: ”De geschiedenis van de christelijke dagbladpers”, te beginnen bij Groen van Prinsterer. Tot op hoge leeftijd bleef hij actief en geïnteresseerd.

Van der Ros was een heer; hoffelijk, immer belangstellend en voor nagenoeg iedereen ”meneer Van der Ros”. Erudiet, maar ook bescheiden. Nooit deed hij iets, maar hij „kreeg de kracht iets te doen.” Zijn prestaties waren altijd „van boven gegeven”. En wat hij zei, meende hij.

”In vast vertrouwen op zijn Heer’ en Heiland is rustig naar het Vaderhuis gegaan”, meldt de rouwkaart. Bij wie hem gekend heeft, wekt dat geen verbazing.

Digibron

Te druk om naar bed te gaan (Reformatorisch Dagblad, 1 april 2006)

Dagelijks twee kranten en drie journaals (Reformatorisch Dagblad, 11 november 2003)

Journalist B. van der Ros zit zestig jaar in het vak (Reformatorisch Dagblad, 1 september 1993)

Geanimeerd afscheid Van der Ros (Reformatorisch Dagblad, 3 september 1979)

Oud RD’er Van der Ros vandaag 50 jaar journalist (Reformatorisch Dagblad, 1 september 1983)

Bewogen Journalistiek loopbaan wordt morgen afgesloten, (RD, 31 augustus 1979)

Onze chef-redacteur 40 jaar journalist (Reformatorisch Dagblad, 1 september 1973)