Maar in de column op zijn weblog enkele dagen later maakte hij een nare opmerking. Het ND vond het nodig die opmerkingen in de krant van woensdag over te nemen. Smouter schreef over de acceptatie van homoseksualiteit in christelijk Nederland. EO-programmamaker Manuel Venderbos voert deze week met een regenboogvlag in Moskou actie tegen de schending van homorechten in Rusland. Is dat niet dezelfde EO die er in Nederland niet voor uit durft te komen dat homoseksualiteit bij de EO intern geen betwist issue meer is? vraagt Smouter cynisch. Er wordt gezwegen over homoseksuele partners van EO-medewerkers. Een dubbele moraal. In ieder geval een vaag beleid.

Tot dusver kan ik de reactie van onze Karel wel meemaken. Hij schrijft het niet met zoveel woorden, maar zou hij ook gedacht hebben aan een mogelijke beduchtheid voor kritiek uit de orthodoxe EO-achterban? In zijn column valt ergens het woord hypocriet…

Het nare volgt nu. Smouter verwijst naar het feit „dat de kerk van de EO-voorzitter onlangs een beleidsnota aannam met een voor homo’s onveilig resultaat.” Even verder gaat het over „het kerkverband der christelijk gereformeerden dat onlangs na jaren intensieve studie vaststelde dat homoseksuele relaties als zonde moeten worden gezien.” Dat laatste is juist. Maar de kwalificatie ”onveilig” blijft bij me haken. Smouter licht dat ‘onveilig homoklimaat’ als volgt toe: „Zo worden homo’s in veel kerken geweigerd aan het avondmaal, mogen ze de ambten niet uitvoeren en blijven veel kerkgenootschappen hardnekkig volhouden dat verandering van seksuele voorkeur mogelijk is.”

Het doet pijn dat een dergelijke kwalificatie niet afkomstig is van het COC of van een andere seculiere woordvoerder, maar vloeit uit de ‘pen’ van iemand die zich belijdend christen noemt. „Ik richt mijn gebeden tot God de Vader. Hij is de bron van mijn hoop.” Ze was overigens al eerder door anderen gebezigd. Het door de cgk-synode aanvaarde rapport zou onveiligheid voor homoseksuele gemeenteleden bevorderen. En dat terwijl deze zelfde synode onbekrompen en unaniem heeft uitgesproken dat gemeenteleden met een homoseksuele gerichtheid binnen de gemeente van Christus dezelfde positie hebben als andere leden van de gemeente. Het enkele feit van hun homoseksuele gerichtheid doet daaraan niets af. Ze zijn volwaardig en gelijkwaardig lid van de gemeente, delen in de onderlinge zorg en worden met hun gaven ingeschakeld tot opbouw van het geheel.

Vanwaar die vermeende onveiligheid dan toch? Het is omdat de genoemde nota na zorgvuldige studie van de Heilige Schrift tot geen andere conclusie komen kon, dan dat „seksuele omgang tussen mensen van gelijk geslacht en relaties waarin die omgang gestalte krijgt, niet in overeenstemming zijn met het Woord van God.” Het eenduidige spreken van de Heere in Zijn getuigenis kan tot geen andere slotsom leiden. Ook een homoseksuele relatie in liefde en trouw als een legitieme variant op het huwelijk moet worden afgewezen als afwijkend van de wil van de Heere.

Wie het cgk-rapport leest (zie cgk.nl) zal getroffen worden door de behoedzame en pastorale toon waarin deze dingen verwoord zijn. Ten volle wordt erkend dat homoseksuele mannen en vrouwen een zware weg hebben te gaan. Strijd voeren en kruis dragen zijn hun deel. In de navolging van Christus kan deze last toch licht en dit juk zacht zijn.

Daarom is de aanduiding ”onveilig” zo’n blijk van totale misvatting. Wie door genade in de weg van het Woord gaat –in onthouding en zelfbeheersing, hoe moeilijk ook– zal het gebied binnen de heilzame geboden van de Heere juist als veilig ervaren. Daarbuiten is het pas onveilig. Een kerk die in liefde en bewogenheid de weg van Gods geboden en beloften zoekt te gaan, is een veilige kerk, ook voor de homoseksuele christen.

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl