Uit de verhalen blijkt dat Dijkema uit Bierum een „jonge, rustige boer” is geweest, die „ambities had om hogerop te komen”. Zijn vader zou na zijn dood hebben gezegd dat hij had verwacht dat Dijkema wel ergens burgemeester zou worden. Maar zover kwam het dus niet. De 36-jarige Dijkema, van wie in de omgeving genoegzaam bekend was dat hij in het verzet zat, werd gearresteerd en in de nacht van 21 op 22 september doodgeschoten.

De daders zouden Bruins en een andere, inmiddels overleden man zijn geweest. In een Duits tv-programma vertelde Bruins zelf dat ze met het slachtoffer naar een fabriek reden en hem opdracht gaven „even te gaan pissen”. Daarna is Dijkema minstens 4 keer in rug en achterhoofd geschoten. Later zeiden ze dat hij op de vlucht was neergeschoten. Bruins ontkent dat hij zelf de trekker heeft overgehaald.

Over de dood van Dijkema werd niet veel gesproken, vertelde Veldman vlak voor het begin van het proces. „Er werd niet veel gecommuniceerd en bovendien was het allemaal geheim. De familie kreeg het advies om niet naar de begrafenis te gaan.”

Veldmans moeder, een zus van het slachtoffer, kon er inmiddels nauwelijks nog over vertellen. „Ze is niet meer zo spraakzaam en haar geheugen laat haar in de steek.” Een andere zus van Dijkema was mede-aanklager in het proces tegen Bruins.

De zussen van de verzetsstrijder keken verschillend tegen de rechtszaak aan. Voor Veldmans moeder was het allemaal niet meer zo actueel. „Moet je daar na zoveel jaar nog energie in steken?” Zijn tante vond het juist goed dat Bruins op zijn 92ste nog voor de rechter is gekomen. Zelf staat Veldman er ook zo in, zei hij eerder.