Een jaarwisseling heeft meestal iets weemoedigs. Dat wordt nog eens onderstreept als naar goede gewoonte in de laatste kerkdienst de namen worden gememoreerd van hen die ons ontvielen. Dat plaatst ieder bij de eindigheid van het leven. Daar gaat een huiveringwekkende boodschap van uit: heden ik, morgen gij.

Ondernemers zijn gewend onder het jaar een streep te zetten om daarna de inkomsten en uit­gaven tegenover elkaar te zetten. De uitkomst van die rekensom bepaalt of er sprake is van winst of verlies. Dat resultaat stempelt vaak ook het oordeel over het achter­liggende jaar. Was er winst, dan was het een goed jaar. Was er verlies, dan spreekt men al snel van een slecht jaar.

Wie van tijd tot tijd op de laatste dag van het jaar de toestand in de wereld beziet, komt al snel tot de conclusie dat het er in het achterliggende jaar niet op vooruit is gegaan. Er is nog steeds geen vrede. Ziekten en honger hebben ook in 2013 miljoenen slachtoffers geëist. En in economisch opzicht was het ook niet direct rooskleurig.

Dichter bij huis is het al niet veel beter. De Nederlandse samenleving maakt moeilijke tijden door. Tegenstellingen op allerlei terrein worden groter: rijk tegenover arm, allochtoon tegenover autochtoon, kerkelijk tegenover onkerkelijk. Waar kunnen er nog twee tezamen leven – ook in de heel gewone dingen van het leven?

Voeg daarbij het persoonlijk leed dat ook in 2013 mensen trof. Geliefden overleden, ziekten troffen mensen of zetten door. Huwelijken raakten ontwricht, gezinnen ontregeld. Kinderen braken met hun ouders… en met het geloof van hun vaderen.

Toch is –ondanks de ernst van al die zaken– dat nog maar de buiten­kant. Wie eerlijk de balans van eigen leven opmaakt, zal ontdekken dat het ergste is dat elk mens, van wat staat of statuur hij ook is, in 2013 schuld met schuld vermeerderde. Zoals de psalmdichter zong: Wij hebben God op het hoogst misdaan en zijn van ’t heilspoor afgegaan. Wie dat allemaal even op zich laat inwerken, zal moeite hebben om zijn tranen te bedwingen. Een klaaglied, dat is wat nog rest.

En toch… 2013 was het jaar onzes Heeren. De kerk weet en belijdt dat elke jaarkring die achter ligt de toekomst van de Heere Jezus Christus dichterbij brengt. Dichterbij komt dan het moment dat God de tranen van de ogen zal wissen, de pijn en het verdriet zal wegvagen om een nieuwe hemel en een nieuwe aarde te stichten. Een wereld zonder pijn, zonder ziekte, zonder verderf, zonder ontwrichting, zonder dood. Dat is een heerlijk uitzicht waarnaar oprechte pelgrims hunkeren. Bij de jaarwisseling is de klemmende vraag: of men alleen maar met weemoed achteromkijkt of dat men verlangend uitkijkt naar een heerlijke toekomst. Maranatha.