Homo’s behoren tot de meest beminnelijke mensen die ik ken. Correct in de omgang, veel oog voor hun omgeving en een hoogstaand gevoel voor moraal. Ze focussen op kwaliteit van hun werk en hebben tijd voor interessante gesprekken en leuke dingen; vaak omdat ze meestal geen kinderen hoeven groot te brengen. Dat geeft een band.

Het is dan ook verleidelijk om deze groep vrienden en collega’s geen strobreed in de weg te leggen bij hun streven naar volledige emancipatie. Weg met het idee dat het huwelijk een instelling tussen een man en een vrouw is. Dat hebben we in 2001 in Nederland gelukkig als eerste land in de wereld afgeschaft.

Onbegrijpelijk dat de kerk zo moeilijk blijft doen. God is toch liefde? Waarom zou Hij het niet toestaan dat twee mensen die toevallig van hetzelfde geslacht zijn met elkaar een verbond voor het leven aangaan?

In het novembernummer van het christelijke opinieblad De Nieuwe Koers werd de stelling verdedigd dat het homohuwelijk over een aantal jaren in alle orthodoxe kerken zal worden toegestaan en bevestigd. En dat is maar goed ook, aldus de auteurs. In de Bijbel worden immers alleen orgieën, ontrouw en prostitutie veroordeeld. Dat heeft niets te maken met een fatsoenlijk monogaam huwelijk. Waar liefde woont gebiedt de Heer’ Zijn zegen.

Bij het horen van dergelijke praat klapperen mijn Singaporese medechristenen met hun oren. En mijn oren klapperen mee. Want hoeveel ik ook van mijn homovrienden houd, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit het homohuwelijk zal goedkeuren.

Bijbelse argumenten (Genesis 1, Leviticus 18-20, Romeinen 1), de natuurlijke voortgang van het leven in de wereld en de belangrijke, specifieke rol van een vader en een moeder in een gezin geven mij voldoende redenen om het homohuwelijk categoraal af te wijzen.

Natuurlijk zijn er christenhomo’s. Maar de homorelatie institutionaliseren in een huwelijk is het verbinden van een heilige instelling aan het onheilige. En dus het legaliseren van het kwaad. En dat kan nooit de bedoeling zijn. Net zoals de kerk ook geen goedkeuring kan geven aan een huwelijk waarin een man en een vrouw pertinent geen kinderen willen. Of aan een volwassene die met een kind wil trouwen.

Wat? Is het homohuwelijk ‘kwaad’? Dit mag ik helemaal niet vinden. Dit is discriminatie. Voor deze column kan ik worden opgepakt en veroordeeld. Het zweet breekt me uit als ik aan Schiphol denk.

Ik blijf voorlopig dus maar hier. En blader ”The Secret Thoughts of an Unlikely Convert” (De geheime gedachten van een onwaarschijnlijke bekeerling) nog eens door. In dit vlot geschreven boek beschrijft dr. Rosaria Champagne haar levensverhaal. Ze was een activiste voor feminisme en homorechten en expert op het gebied van gender- en vrouwenstudies. Op haar 28e verklaarde ze zichzelf lesbienne. Op haar 36e (in 1999) was ze gevierd hoofddocent in de Engelse literatuur. Tot ze een brief kreeg van ds. Ken Smith. Er volgde een radicale ommekeer. Tegenwoordig is ze overtuigd christen, vrouw van een presbyteriaanse predikant en moeder.

Het is een eerlijk verhaal waarin zowel christenen als de homobeweging stevig onder vuur worden genomen. Het boek vormt een uitstekend voorbeeld van een hedendaags bekeringsverhaal en verdient een spoedige vertaling in het Nederlands.

Juist als je in het buitenland woont valt op dat veel zaken die we in Nederland gewoon zijn gaan vinden helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn. Wij zien onszelf graag als gidsland, maar staan in Azië vooral bekend om de wallen en het drugsbeleid, en oh ja, tulpen.

Vorige week verdedigde Paul van Trigt aan de VU het proefschrift ”Blinden in een gidsland”. Waar andere landen al vroeg focusten op de compensatie van de handicap bleef Nederland zich lange tijd slechts richten op verzorging van blinden.

Op het terrein van moderne relaties is het gelukkig anders. Daar lopen we voor en kunnen andere landen in de wereld nog heel wat van ons leren. Of is Nederland hier juist blind?

De auteur is als adjunct-directeur en universitair docent betrokken bij een academisch ziekenhuis in Singapore.