Bij de ingang van de tot museum omgevormde woning ligt een grote stapel bloemen en staan brandende kaarsjes. Jollef Tolleshaus uit Noorwegen neemt foto’s. Hij is aan het eind van zijn verblijf in Zuid-Afrika waar hij werkte voor een hulpverleningsorganistie en is nog steeds onder de indruk van de nationale rouw die zich in Vilikazi Straat vertaalt in zang en dans.

„Heerlijk vinden wij het om hier rond te lopen”, zegt de Zuid-Afrikaanse Christelle Papadopoulos. Ze is met haar man vanuit een voorstad van Johannesburg naar Soweto gekomen. „Zo’n bijzonder mens als Mandela, daar kun je alleen maar afscheid van nemen door dat te beleven met anderen. Het klinkt u misschien gek in de oren maar op momenten als deze ervaren wij dat er geen betere plek is om te wonen dan in Zuid-Afrika.”

Op de motorkap van een van de politieauto’s waarmee alle zijstraten van Vilikazi Straat zijn afgegrendeld, leggen de dochtertjes van universiteitsmedewerker Nigel Branken de laatste hand aan een eerbetoon op karton voor Mandela. Het moet een plekje krijgen bij de bloemen en de kaarsjes aan de ingang van Mandela House. Met een rode viltstift kleurt een van de meisjes nog wat hartjes in. „Wij zijn hier naartoe gekomen om te reflecteren”, legt Nigel uit. Net als Christelle en haar man houden Nigel en zijn gezin ook zielsveel van Zuid-Afrika.

Met vrouw en kinderen heeft Nigel zijn huis in een comfortabele voorstad van Johannesburg verruild voor een flatje in de wijk Hillbrow in het centrum van de stad. Om een daad te stellen, legt Nigel uit. Om te laten zien dat Mandela’s regenboogideaal nog springlevend is.