De babysterfte in Nederland blijkt relatief hoog te zijn. Hoger dan in de andere landen van de Europese Unie. Uiteraard is de babysterfte in Afrika of Azië van een heel andere orde, maar ja, daar vergelijken we ons liever niet mee. En terecht.Ten aanzien van de oorzaken van die hoge sterfte rond de geboorte tast men nog in het duister. Wordt die sterfte in de verschillende Europese landen wel op exact dezelfde wijze geregistreerd? Cijfers, ook cijfers over leven en dood, zijn vaak minder hard dan men denkt.

Het is zelfs de vraag of een geringe sterfte rond de geboorte altijd wel zo positief is. Er bestaat immers duidelijk een relatie met prenatale screening en een eventueel daarop volgende abortus.

Wanneer vrij drastisch alle zwangerschappen waarbij de vrucht niet helemaal honderd procent is worden afgebroken, zal dat ongetwijfeld leiden tot een lagere sterfte rond de geboorte. Maar dat is moeilijk een vooruitgang te noemen.

Deze cijfers over de babysterfte zullen ongetwijfeld ook een rol spelen in het debat van de Tweede Kamer met staatssecretaris Ross-van Dorp over de prenatale screening. Tot dusver hield zij vol dat alleen bij zwangere vrouwen boven de 36 jaar een dergelijke screening nodig was. Bij jongere vrouwen moest dat een uitzondering blijven.

Dat standpunt leverde haar in het parlement veel kritiek op. Velen in de medische wereld sloten zich daarbij aan. Daar bestaat de neiging om alles wat kan ook maar te doen. Terecht waarschuwde de staatssecretaris voor een medicalisering en problematisering van de zwangerschap.

Uiteraard is de grens van 36 jaar arbitrair. Net als de 3 procent van het stabiliteitspact en de maximumsnelheid van 50 kilometer in de bebouwde kom. Maar in ieder geval is het positief dat de christen-democratische staatssecretaris een rem wil aanbrengen.

Daarbij wordt zij geconfronteerd met berekeningen die duidelijk willen maken dat de medische en sociale kosten van gehandicapte kinderen stukken hoger liggen dan die van prenataal onderzoek en een daaropvolgende abortus. Maar juist dat is een verwerpelijke benadering.

Zo wordt ook op individueel niveau geredeneerd. Mensen willen (soms na veel uitstel) wel een kind, maar dan moet het ook wel puntgaaf zijn. Er mag niets aan mankeren. Eventuele mankementen moeten tijdig opgespoord worden zodat men de vrucht kan laten verwijderen. Euthanasie op zwaargehandicapte pasgeborenen (waar bij de screening kennelijk iets fout gegaan is) ligt in het verlengde daarvan.

Nu mogen we niet de zorg en het verdriet onderschatten van ouders met een gehandicapt kind. Maar dat wordt alleen maar erger naarmate een gehandicapt kind in de maatschappij steeds meer de reactie gaat oproepen dat het er niet hoefde te zijn omdat de zwangerschap tijdig beëindigd had kunnen worden.

Verder zal duidelijk zijn dat de hogere babysterfte die er in Nederland zou zijn, nadere studie verdient. Een verschillend omgaan met prenatale screening is waarschijnlijk niet de enige oorzaak.