Beide dochters maakten gebruik van hun spreekrecht. Een van hen had een foto van haar moeder meegenomen. „Tijdens het laatste gesprek met haar vroeg ze of ze mocht logeren. Voor het eerst moest ik haar vertellen dat het helaas niet lukte. Ik wilde haar terugbellen dat het toch wel kon, maar het was al laat. ’s Nachts belde mijn zus om te vertellen dat ze zichzelf had opgehangen. Het laatste gesprek met mijn moeder draag ik als een kruis bij me.”

Ook andere patiënten kwamen aan het woord, wat voor veel emoties in de rechtbank zorgde. Sommigen lazen zelf een verklaring voor, of lieten de rechtbank of partner dat doen. Met gebroken stem riep een van hen de voormalig neuroloog op om de waarheid te vertellen. „Zodat wij patiënten niet ook met een trauma worden opgescheept.”

In een andere verklaring vroeg een patiënt zich af waarom hij ten onrechte de diagnose alzheimer kreeg. „Van een vrolijke, spontane man werd ik een opvliegend, boos en verdrietig persoon. Waarom? Waarom? Waarom?”

Jansen zelf reageerde met naar eigen zeggen „schroom en schaamte”. „Het is indrukwekkend verwoord hoe afschuwelijk de afgelopen jaren zijn geweest. Daar wil ik het graag bij laten.”

Meerdere patiënten wilden ook hun ongenoegen kenbaar maken over de oud-werkgever van Jansen, het Medisch Spectrum Twente. „Het oud-bestuur heeft op schandalige wijze zijn straatje schoongeveegd”, aldus een van hen. Iemand anders vond het onbegrijpelijk dat het MST nooit contact met hem had opgenomen, ondanks herhaaldelijk verzoek.