Onderbuurman Hans Poldner (75) had heel af en toe contact met de vrouw. Ze was stil, zegt hij. „Ik heb haar in totaal een keer of drie gesproken. Toen de euro werd ingevoerd, vroeg ze of ik haar guldens kon omwisselen. De dag ervoor was ze redelijk hard gevallen op straat, ze zag er niet florissant uit.” Korte tijd later zag Poldner de vrouw voor het laatst. „Ik kwam de hoek van de straat om, toen zij net haar huis binnenging. Verder hadden we niet veel contact. Zij was een eenling en ik ben een eenling.”

De vrouw had een tijdlang de gewoonte om ’s ochtends vroeg de duiven te voeren. Poldner werd daardoor elke dag om 6.30 uur wakker van de koerende duiven. „Ik kon mijn balkondeur niet opendoen, alles werd volgescheten. Ik heb een briefje bij haar in de bus gedaan. Daarna voerde ze de duiven pas om 10 uur.”

Dat ze dood blijkt te zijn, vindt Poldner „rot genoeg. Het is zeer luguber dat boven je hoofd iemand ligt die gepeigerd is, om het op zijn Amsterdams te zeggen.”

Dat de vrouw al 10 jaar dood was, leidt de politie af uit een stapel post op de deurmat. Poldner zag af en toe dat er een envelop uit de brievenbus stak. „Die duwde ik erin. Ik hoef niet te weten of er veel of weinig post ligt. De deur was ondoorzichtig, er was geen raam, je kon de post niet zien aan de buitenkant.”

Een buurvrouw hoorde in 2004, toen ze in de straat kwam wonen, dat de vrouw er niet meer woonde. Ze heeft haar nooit gezien. „Dit is iets wat je leest in de krant, maar dat het nu zo dichtbij gebeurt, is onvoorstelbaar.”

Een 24-jarige studente die sinds 2 jaar tegenover de gevonden vrouw woont, hoorde van de werklieden die in de straat met de gasleidingen bezig waren dat ze „vredig op een matrasje lag”. De voordeur ging met moeite open door de stapel post. „Op één van de tv-gidsen stond Katja Schuurman nog op de cover.”