Sherman is voor een kort bezoek in Nederland. Hij vertegenwoordigt de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem, die opkomt voor de belangen van Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem.

Nederland is volgens hem een „belangrijke Europese gesprekspartner in het debat over Israël.” Dat is de officiële lezing. Officieus probeert hij de Nederlandse politiek voor zich te winnen. Want premier Rutte brengt begin december een bezoek aan Israël en de Palestijnse gebieden.

Even over de naam B’Tselem: ”naar het beeld van”, ontleend aan Genesis. Heeft dat een religieuze connotatie?

„Wij gaan ervan uit dat God de Schepper van ons allen is. We zijn allemaal uniek. En dus voelen wij ons verplicht iedereen te respecteren en de waarde van elk mens te zien. Wij zijn geen religieuze organisatie. Maar we proberen wél de kracht van elk individu te gebruiken om van deze wereld een beter oord te maken.”

Uw organisatie richt zich specifiek op de eerbiediging van mensenrechten in de Palestijnse gebieden. Weten Israëliërs eigenlijk wel wat zich daar afspeelt?

„Dat is juist het probleem. Sinds de tweede intifada zijn beide partijen zo van elkaar gescheiden, dat ze nog nauwelijks wat van elkaar weten. Veel Israëliërs sluiten hun ogen voor de bezetting en hebben er geen enkel belang bij zich om het wel en wee van de Palestijnen te bekommeren.”

Uw organisatie spreekt consequent over ”bezette gebieden”, maar de Verenigde Naties bezigen nog altijd de term ”onbesliste gebieden.”

„Wij spreken over bezette gebieden, omdat dit bewuste land voor 1967 niet in het bezit van Israël was. Het Israëlische hooggerechtshof heeft zelf bepaald dat er sprake van bezetting is.”

Hoe populair is uw organisatie bij de Israëlische regering?

„We worden met gemengde gevoelens bekeken. Soms is men zeer coöperatief; soms worden we ronduit tegengewerkt. Israël is een democratische rechtsstaat. Er zijn procedures om misstanden aan te pakken. Dat gaat alleen doorgaans erg langzaam. Een onderzoek naar wangedrag van een soldaat kan wel drie tot vier jaar duren. Dan is die persoon allang weer uit het leger verdwenen.”

Sherman pakt er een foto bij: een geboeide en geblinddoekte Palestijn. Een Israëlische militair richt een geweer op hem. „Deze man was al overmeesterd. En toch schoot deze soldaat hem in zijn voet. Die zaak hebben wij aan de kaak gesteld en dat heeft tot een veroordeling geleid.”

Waarom komt dit voor?

„We zitten in een gecompliceerde situatie. Israël laat jonge infanteriesoldaten politieoperaties uitvoeren waarvoor ze helemaal niet zijn getraind. En we weten na 46 jaar nog steeds niet hoe we met een permanente bezetting moeten omgaan. Daar geeft het internationale recht overigens ook geen houvast voor.”

Hoe gaat het Israëlische publiek met de kritiek van uw organisatie om?

„Ook dat is wisselend. Israëliërs vinden het moeilijk als ze een spiegel krijgen voorgehouden. We hebben hier de afgelopen tijd behoorlijk wat sociale protesten gehad. Maar het ging nooit om het conflict met de Palestijnen. Ook politieke partijen hebben van deze kwestie in de campagne geen issue gemaakt.”

Israël zit wel onevenredig veel in het beklaagdenbankje. Vast agendapunt bij de VN-Mensenrechtenraad, bijvoorbeeld. Terecht?

„Het is zeer problematisch dat Israël er steeds weer wordt uitgepikt. En het is ronduit oneerlijk dat we zo eenzijdig worden bekritiseerd. Maar de Joodse staat mag ook geen vrijgeleide voor consequente schending van mensenrechten krijgen. Ik wil dat Israël straks ook respectvol optreedt tegenover mijn kinderen en kleinkinderen.”