„Je voelt je verdrietig en machteloos omdat je niet weet wat er met hen is gebeurd”, zegt Beth de Groot-Bugarin, voorzitter van de stichting Sangguniang Nayon in Rozenburg, die zowel Filipijnen in Nederland ondersteunt als projecten op tal van plaatsen in de getroffen eilandenstaat.

Ze zegt evenmin te weten wat er met de scholen en schoolkinderen is gebeurd die door haar stichting worden gesteund, zoals in Sta. Catalina, Negros Oriental en Surigao del Norte. „Mijn familie in Manilla is in orde, maar met andere plaatsen lukt het niet contact te krijgen. Ik heb geen idee hoe het met de kinderen op de scholen is”, zegt De Groot.

Zij zegt zich te kunnen voorstellen wat de bevolking op de getroffen eilanden Leyte en Samar hebben doorgemaakt. Als meisje van 8 of 9 jaar overleefde ze 45 jaar geleden zelf een zware tyfoon. „Mijn vader heeft een lang touw rond ons huis gespannen en vastgemaakt aan twee bomen. Daarna moesten we onder de tafel gaan zitten. Toen de tyfoon op zijn hoogtepunt was, zaten we in een halve meter water.”

Ook Evert de Boer van de Filipijnen Groep Nederland (FGN) zegt amper tekenen van leven te hebben ontvangen uit de getroffen gebieden. De Boer kent de eilanden Leyte en Samar goed; hij was er jarenlang als ontwikkelingswerker actief en is getrouwd met een Filipijnse.

„Het is het armste gebied op de Filipijnen. Op Leyte is het iets beter dan op Samar, maar de bevolking woont primitief en heeft nauwelijks kans gehad zich tegen de tyfoon Haiyan te beschermen”, aldus De Boer, die tevens het Filipijnenmagazine Tambuli uitgeeft. De catastrofe wordt volgens hem verergerd doordat het commerciële centrum van de regio, Tacloban, praktisch is weggevaagd.

De Boer zegt geen schatting te geven van het aantal Filipijnen in Nederland, die vooral in de grote steden wonen. „Veel Filipijnse vrouwen zijn getrouwd en hebben daardoor de Nederlandse nationaliteit gekregen.”

Vier in Nederland woonachtige Filipijnse bekenden van De Boer hebben tot dusver tevergeefs geprobeerd een teken van leven te krijgen van hun ouders, die in het noordelijker gelegen stadje Morongan wonen. „Als het goed is, is het oog van de tyfoon aan hun woonplaats voorbijgegaan. Zij weten echter nog niet hoe hun ouders de tyfoon hebben doorstaan. De tranen staan hun in de ogen.”