Men moet zijn wegen onderzoeken en doorzoeken. Maar men weet van geen keren, om als een vermoeide en belaste met zijn zondepak tot de Heere Jezus te komen, om Hem als de sterkte van de Vader aan te grijpen en door Hem, als het volmaakte zoenoffer, vrede met God te maken. Daarom keert men zich ook niet af van de zonden.Is het dan een wonder dat dezen nooit tot God zijn teruggekeerd om met Hem in het genadeverbond te komen door het geloof in Christus? Immers, men blijft bij een algemeen toestemmen dat God een genadeverbond heeft opgericht met de uitverkoren zondaar. Maar men weet van geen persoonlijke onderhandeling met God in Christus. Men kent niet bevindelijk een onvoorwaardelijk overgeven van zichzelf aan de Heere, tot Zijn eigendom. Daarom leven er in ons land zovelen onbekeerd buiten Gods gemeenschap in Christus.

Maar, zult u mij vragen, wat is toch de reden van dit alles? Zijn het niet de wereldse gevoelens, vermaak en voordeel? Is het niet het toegeven aan de dingen van de tijd en ons tijdelijk beroep, zodat men geen lust noch tijd heeft om met ijver met het heil van onze ziel bezig te zijn? Ook zijn er verkeerde begrippen in ons. We denken dat God niet zo heilig en rechtvaardig is, dat Hij de zonde ongestraft zou kunnen laten en dat men enkel op Zijn barmhartigheid moet hopen.

Johannes Stulen, predikant te Hoornaar (Het betamelijk gedrag in bekommerde tijden, 1744)