Vanuit het idyllisch gelegen gehucht White Point op Cape Breton Island -71 inwoners en zeventien bootjes- gaat schipper Cyril (70-plusser) in een kleine vissersboot met toeristen op ’walvisjacht’ op de St. Lawrence Bay. Met een beetje geluk wordt er ’s zomers in deze baai ook op kreeften gevist en gaat hij even langszij. Kreeften worden in houten kooien gevangen die op de bodem zijn uitgezet. Aas lokt de schelpdieren in de kooi. Zodra een kreeft daarmee in contact komt, valt een hekje dicht en staat het beest op de nominatie voor consumptie.

Er is slechts één bootje in de baai en de twee vissers ervan hebben het om 10.00 uur druk. Met hun lunch wel te verstaan, want ze zijn al om 04.00 uur begonnen. Terecht laten ze zich door de passanten niet van hun maaltijd afbrengen. „Ga eerst maar walvissen bekijken en kom op de terugweg nog eens langs.” Met de walvissen zit het ook niet mee. Heel kort zien we in de verte een glimp van zo’n machtig dier. Cyril zet de motor af en daarna horen we de walvis drie keer blazen. Verder laat er zich geen enkele meer zien. Het walvisseizoen duurt hier van eind mei tot eind oktober.

Koekjesmodel
Dan maar weer koers naar de vissers. Die halen de kooien bij markeringsboeien via een touw en een katrol naar boven. Te kleine kreeften gaan weer het water in. Schaaldieren met de juiste afmetingen krijgen direct een klem om hun scharen om beten te voorkomen. De kreeftenvangst is sterk gereguleerd. Gedurende een maand per jaar mag een visser, die een vangstlicentie moet hebben, maximaal 250 pond per dag vangen. Vangstrijp is zo’n schaaldier ongeveer zes jaar oud en weegt dan tot 1,5 pond. Ondanks de korte tijd die een individuele kreeftenvisser ter beschikking staat, is het beroep erg lucratief. Licenties zijn overdraagbaar en, afhankelijk van de locatie, 80.000 tot 320.000 euro waard.

White Point ligt in het noorden van Cape Breton Island. Hier ligt ook het grootste natuurpark van Nova Scotia, Cape Breton Highlands National Park (950 vierkante kilometer), waar 26 wandelroutes zijn uitgezet. Een fraaie route die naar de oceaan leidt, is de Skyline Tour. Van de circa tweeduizend elanden die Highlands Park herbergt, komt er op onze tocht niet één opdraven. Ze zijn er wel, want overal liggen verse ”moose cookies”: de uitwerpselen van elanden in koekjesmodel.

Een deel van deze tocht voert door een gebied met lage, dode struiken. Door overbegrazing zijn de struiken doodgegaan en hebben de elanden zich hier zelf weggedreven. Insmeren met muggenolie wordt hier sterk aanbevolen. Hoewel de zeearend de officiële (mascotte) vogel van Nova Scotia is, is die rol officieus aan de mug toebedacht. En dat vanwege zijn uitbundige aanwezigheid in deze provincie.

Eskimoteren
Nova Scotia betekent Nieuw Schotland. Schotse immigranten gaven het gebied deze naam omdat het hen sterk aan de eigen hooglanden deed denken. De provincie is een langgerekt schiereiland. Van Yarmouth in het zuiden tot Cape North meet Nova Scotia 799 kilometer. Nergens ben je echter meer dan 35 kilometer van het omringende water van de Atlantische Oceaan verwijderd. Op Cape Breton Island wonen 160.000 mensen en in heel Nova Scotia 950.000.

Driekwart van het totaal is van Britse afkomt. Die afkomst verloochent zich niet. In de Glenora Inn in Glenville, op de weg van Inverness naar Mabou, is te zien hoe whisky wordt gestookt. Deze Inn is een klein hotel annex distilleerderij. Het is de enige plaats in Noord-Amerika waar de zogenoemde ”single malt Scotch whisky” wordt gemaakt. ’s Morgens vroeg kun je hier tijdens een rondleiding al aan de blanke Cape Breton Silver-whisky nippen. Supersterk goedje, met 50 procent alcohol.

Water is onlosmakelijk met de provincie verbonden en dat geeft veel mogelijkheden tot sportieve tochten op het al dan niet zilte nat. Tours met een kajak onder begeleiding van een gids zijn heel populair. Als je op Cape Breton Island in North River met Angelo Spinazzola en zijn vrouw Nicole Cammaert op stap gaat, brengen ze je over de rivier wellicht naar een nest adelaars. Hun bedrijf North River Kayak Tours heeft zowel een- als tweepersoons kajaks ter beschikking.

De uitleg is bondig. Angelo: „Bij de tweezitters stuurt degene die achterin zit. Trek het spatschort, waarvan de flap de kuip van de kajak afdekt, zo ver mogelijk naar boven op je lichaam aan. Op die manier hou je het droog. Zwemvest om en dan kunnen we.” Onder het oog van een overvliegende adelaar legt Angelo op de North River uit wat eskimoteren is: 360 graden met de kajak door het water draaien. We besluiten deze techniek maar over te slaan.

Mi’kmaq
Voor afwisseling van de natuurlijke bezienswaardigheden biedt Cape Breton Island kijkjes in de lokale historie en de techniek. In Baddeck is een museum gewijd aan Alexander Graham Bell. Hier werkte de uitvinder van de telefoon een groot deel van zijn leven. Iets ten zuiden van Baddeck ligt Wagmatcook waar een cultureel centrum van de Mi’kmaq staat. Het indianenvolk Mi’kmaq behoort tot de oorspronkelijke bewoners van Canada’s Atlantische provincies. De Mi’kmaq, het woord betekent ”De Mensen”, zijn zich de laatste jaren sterk van hun identiteit en rechten bewust geworden.

Het bezoekerscentrum opende in 2001 haar poorten en geeft een beeld van de cultuur en (dans)tradities van deze indianen. Dagelijks worden hier ook demonstraties van ambachtelijkheid gegeven, zoals van manden maken en leder- en sieradenbewerking.

Cape Breton Island heeft op culinair gebied een uitstekende naam. Zeebanket neemt op het menu van veel restaurants een prominente plaats in. Kreeft is daarbij favoriet. Want kreeften mogen dan voor Nova Scotia het tweede exportproduct zijn, Canadezen lijken ze in een frequentie te eten zoals in Nederland haringen worden verorberd. Over de versheid van de delicatesse hoef je geen zorgen te hebben. In het restaurant van de Keltic Lodge in Ingonisch Beach krijg je ’s avonds een kreeft voorgeschoteld die ’s middag nog in de Atlantische Oceaan zwom.

Voor informatie: www.parkscanada.pch.gc.ca