Een dergelijke opmerking uit de mond van een volbloed PvdA-burgemeester doet weldadig aan. Te vaak wordt in deze sterk geseculariseerde samenleving de kerk gezien als een besloten club waar mensen zich aan hun spirituele hobby kunnen wijden. Veel seculiere opinieleiders willen weinig weten van een actieve rol van de kerk in de maatschappij. Mooi dus als een vooraanstaand bestuurder uit de socialistische stal daar juist wel voor pleit.

De uitspraak van Aboutaleb was ook een opsteker voor de jubilerende stichting Ontmoeting. Jarenlang heeft deze organisatie moeten vechten om een gerespecteerde en volwaardige plaats te krijgen in het hulpverleningscircuit dat zich bekommert om arme, zwervende sloebers en voor andere groepen aan de zelfkant van de samenleving. De volharding om vanuit overtuiging deze mensen te helpen, lijkt te zijn bekroond.

Het werk van Ontmoeting verdient zeker steun en gebed, ook vanuit kerken en door particulieren. Gelukkig wordt die ook gegeven. Het is winst dat er de laatste kwarteeuw binnen de gereformeerde gezindte meer oog voor is gekomen dat een christen verplicht is zorg te dragen voor armen en behoeftigen buiten de kerkmuren.

Toch zit er een aspect aan de opmerking van Aboutaleb dat te denken geeft. De kerk heeft een taak aan de rafelrand van de maatschappij. Jazeker, maar niet alleen daar. De kerk heeft die ook in het hart van de samenleving. Ook daar moet het Bijbelse getuigenis worden gehoord. Het is de profetische roeping van de kerk om voor vorsten en overheden te bidden, maar hen ook op te roepen tot de Wet en de Getuigenis.

De spannende vraag is of de burgemeester van Rotterdam een dergelijk appel even welwillend zal ontvangen. Toegegeven, Den Haag is geen Rotterdam. Maar wie de politiek op het Binnenhof volgt, moet vaststellen dat daar steeds minder ruimte wordt gegund aan het Bijbels getuigenis. Zou dat op het stadhuis aan de Rotterdamse Coolsingel anders zijn?

Onverlet de Bijbelse opdracht voor kerken en christenen om dienstbaar te zijn aan mensen aan de onderkant van de samenleving, is het te mager als zij zich (moeten) beperken tot diaconaal dienstbetoon. Onder dat werk ligt een fundament en dat mag niet onder de grond verstopt worden. Willen overheden het dienstwerk van kerken en christenen volledig tot hun recht laten komen en waarderen, dan zullen zij ook naar de geestelijke motieven moeten luisteren.

En de kerk zelf? Doorgaan met dienstbetoon, maar ook niet zwijgen daar waar het Woord open moet. Hoedemaker zei: „Het is geen heerszucht van de kerk om voor haar publiekrechtelijke karakter op te komen; het is lijdenschuwheid om daarvan te zwijgen.”