legt uit waar de moeite zit en vraagt zich af waarom Europa geen recht doet aan de feiten. Recent is er een aantal ontwikkelingen dat de moeizame relatie tussen Europa en Israël voor het voetlicht haalt. Het meest in het oog lopend zijn de Europese reacties op de bouw van het Israëlische veiligheidshek en de uitslag van de Europese enquête die aangeeft dat Europeanen Israël zien als de grootste bedreiging voor de wereldvrede. Aan de andere kant bestaat er in Israël veel onbegrip voor de standpunten van Europa. Die worden vaak gemakkelijk afgedaan als antisemitisch. Hoewel antisemitisme een rol speelt, is dat zeker niet de enige verklaring. In dit artikel wil ik duidelijk maken waar het Israëlische onbegrip vandaan komt.

Misverstand

Allereerst is er het misverstand over de Israëlische publieke opinie. De gemiddelde Israëli is tot de conclusie gekomen dat praten met het regime van Arafat helaas geen enkele zin heeft. Deze consensus vertegenwoordigt ongeveer 80 procent van de Israëlische bevolking, dus in zijn algemeenheid zowel de Arbeiderspartij als Likud. Het meningsverschil daarover, dat vroeger heel groot was, is verdwenen. Sharon, die zo vaak wordt bekritiseerd in de Europese pers, verwoordt derhalve het politieke midden, zoals ook zijn royale verkiezing tot premier bewees. Waarom wil Europa hem dan als extremist blijven zien?

Hierop sluit aan het punt van een andere visie op het vredesproces. Israël vindt dat praten met Arafat geen zin meer heeft, omdat hij in elk vredesverdrag tot op heden heeft beloofd -al dan niet met de door hem benoemde premier- om terreur te bestrijden. Ook weer in de ”road map” van een halfjaar geleden. De inkt was nog niet droog of er werd al gezegd dat terreurbestrijding toch niet zou plaatsvinden. Waarom ziet Europa dan niet dat het gepraat en de verdragen zo geen enkele zin hebben? Dat wordt versterkt door de rol van het Palestijnse regime daarin. Sinds Arafat door de Oslo-akkoorden aan het bewind kwam, is er in de Palestijnse gebieden een ”cultus van de dood” aangewakkerd. In de moskeeën, maar ook in de onder de controle van Arafat staande media en op scholen wordt het doden van Joden als het hoogste doel aangeprezen. Zo worden bijvoorbeeld straten, kinderkampen en scholen vernoemd naar de zelfmoordenaars die de meeste Joden vermoordden. Is het vreemd dat Israëli’s niet begrijpen dat Europa daar geen stelling tegen neemt?

Terreur

In het verlengde hiervan ligt de persoonlijke betrokkenheid van Arafat bij terreur. Onlangs heeft de BBC ’onthuld’ dat Arafat de terreurgroep van de al-Aqsa Martelaren Brigades persoonlijk leidt en financiert. Dat hij in het Engels de zelfmoordaanslagen veroordeelt en ze in het Arabisch als voorbeeld stelt. Voor Israëli’s was dat uiteraard geen onthulling, want het was al jaren bekend. Waarom lijkt Europa dit niet te willen weten en waarom wil het er geen consequenties aan verbinden?

Hiervoor hoeft maar te worden geluisterd naar het taalgebruik: de vergoelijkende manier waarop in Europa over terrorisme wordt gepraat. Terroristen zijn lieden die willekeurige burgers vermoorden met het doel angst te zaaien. Over Palestijnse terroristen wordt echter gesproken met woorden als extremisten en activisten. Het is afschuwelijk voor de nabestaanden van de onschuldige Israëlische slachtoffers. Waarom krijgen die zo weinig compassie vanuit Europa? Dat lijkt weer veroorzaakt door de soms merkwaardige visie op oorzaak en gevolg. De toegenomen Israëlische veiligheidsmaatregelen zijn uiteraard onaangenaam voor de Palestijnen. Ze zijn echter een reactie op de opgevoerde terreur tijdens het bewind van Arafat en niet andersom. Zo zijn ook de Israëlische acties tegen terroristen niet de oorzaak van terreur, maar het gevolg. Waarom draait Europa deze zaken zo vaak om?

Een belangrijke oorzaak van het conflict is het Arabische antisemitisme. Dit wordt in Europa meestal genegeerd. De terreur is niet het gevolg van de bezetting, zoals zo vaak de Palestijnse propaganda wordt nagepraat. De terreur is een jaar of veertig ouder en vindt haar wortels in het nazisme (en wordt versterkt door moslimfundamentalisme). Arafat noemt niet voor niets zijn oom, de nazi-oorlogsmisdadiger Haj Amin al-Husseini, zijn grootste voorbeeld. Op zijn recente antisemitische toespraak kreeg de Maleisische premier Mahathir Mohamad een staande ovatie van de leiders van de 57 landen die de islamitische conferentie bijwoonden. Arabische kranten staan bol van het antisemitisme dat zo van de nazi’s gekopieerd is. Waarom veroordeelt Europa dit niet of nauwelijks?

Veiligheidshek

Tot slot moet de commotie rond het veiligheidshek vermeld worden. Zoals gezegd is tien jaar na ’Oslo’ wel duidelijk dat de Palestijnen de terreur niet zelf zullen aanpakken. De acties die Israël tot nu toe heeft ondernomen krijgen veel kritiek omdat er soms ook onschuldige slachtoffers bij vallen. Nu heeft Israël een nieuwe, geweldloze oplossing, die heeft aangetoond prima te werken. De bestaande veiligheidshekken langs de grenzen met Gaza en Libanon houden vrijwel alle terroristen tegen. Het hek is hetzelfde als het hek dat de Verenigde Staten gebruiken om illegale immigranten uit Mexico tegen te houden. Waarom vindt Europa dat wel goed, en niet als het gebruikt wordt om mensenlevens te redden?

Dit alles leidt tot de centrale vraag van Israëli’s. In Israël is er de afgelopen drie jaar gemiddeld elk uur een gewapende aanslag geweest. Dat is iets vreselijks om mee te moeten leven. Israëli’s vragen zich dan ook af waarom zij zich niet mogen verdedigen. Zouden Europeanen in een dergelijke situatie niet hetzelfde doen?

De auteur is voorzitter van Likoed Nederland.