Urs Reinhard, voorzitter van de stichting VIA – Auf den Spuren der Hugenotten und der Waldenser in der Schweiz (In het spoor van de hugenoten en waldenzen in Zwitserland), hoopt dat het pad bijdraagt aan een bewustwordings­proces. „Het zou mooi zijn als mensen zouden ontdekken dat de hugenoten en de waldenzen in Zwitserland een bijzondere cultuurhistorische erfenis hebben nagelaten. Bovendien wil de route een symbool zijn van gewetensvrijheid en tolerantie.”

Het wandelpad tussen Lenzburg en Schafisheim, met als middelpunt de Staufberg, is het resultaat van de samenwerking tussen VIA en het museum Burghalde in Lenzburg. Projectleider Leonie Meier bij de ingebruikneming: „Deze themagerichte ”Stationenweg” wil het wandelpubliek wijzen op de vluchtelingenproblematiek en ook de positieve bijdrage van de hugenoten in dit gebied rond de Staufberg. Daarvoor hebben we op zes historische plekken ”Stationen” –informatieborden– geplaatst, ieder rond een eigen thema.”

Zwitserland bood destijds ruimhartig onderdak aan de ruim 60.000 hugenoten. Toch was het de bedoeling dat zij via Schaffhausen doorstroomden naar Duitsland. Maar degenen die door hun kennis en vakmanschap een bijdrage konden leveren aan de samenleving mochten zich in Zwitserland vestigen.

Welvaart

Zo ook de hugenotenfamilie Brutel de la Rivière, uit Mont­pellier, gespecialiseerd in de oosterse indiennetextieldrukkunst. Zij belandden in Zofingen, om daar hun textieldrukkunst te beoefenen. Later verhuisde de familie naar Schafisheim, waar hun textieldrukkerij zo succesvol bleek dat zij na verloop van tijd het slot en de kerk van Schafis­heim kon verwerven en meerdere herenhuizen liet bouwen. Leonie Meier: „Hoewel het de familie Brutel zeer voor de wind ging, bleef zij God hiervoor erkentelijk. Dat blijkt ook uit een kasboek dat wij onlangs hebben ontdekt. Daar staat tussen de ontvangsten en uitgaven in het Frans „In de Naam van de Heere zij alles verricht, Amen.””

Religie

Het middelpunt van de omgeving voor de familie Brutel en andere hugenoten in de omgeving was het hooggelegen kerkje op de Staufberg, waar het nieuwe hugenotenpad langsloopt. Het informatiebord bij de ingang vermeldt: „Hun geloof werd intensief beoefend in de godsdienstoefeningen, en thuis met Bijbellezen, gebed en psalmgezang. Deugden als vroomheid, strenge tucht, gemeenschapszin, nauwgezetheid en spaarzaamheid stempelden hun leven. In dit kerkje vonden zij eindelijk de rust en de vrijheid om elkaar tot steun te zijn. Hier ontmoetten zij elkaar en hielden hun trouw­diensten.”

Daarom werd bij de ingebruikneming van de Stationenweg juist in dit kerkje een dankdienst gehouden waarin de oude psalmen opnieuw werden gezongen. Ds. Gotthard Held benadrukte dat Zwitserland destijds een gastvrij land was. Schaffhausen telde eind zeventiende eeuw meer geloofsvluchtelingen dan eigen inwoners. „Het Hugenotenpad is bedoeld als herinneringsweg. De vluchtweg van de hugenoten maant ons ook tot solidariteit met vluchtelingen in onze tijd.” De predikant memoreerde dat de strenge en stijve Zwitsers nogal moeite hadden met de in hun ogen wat vreemde levenswijze en de luchtige en zwierige kleding van de Fransen. „Net als toen moeten we achter de vreemdeling de mens blijven zien.”

Schakel

Met de Stationenweg bij Lenzburg is een extra schakeltje toegevoegd aan het Europese Hugenoten- 
en Waldenzenpad. Het Franse deel van de wandelroute, dat loopt van Le Poët-Laval in de Drôme tot aan de Zwitserse grens bij Genève, en het Duitse deel van Schaffhausen tot aan Bad Karlshafen in Hessen zijn klaar. Maar dat geldt nog niet voor het tussenliggende Zwitserse traject van 350 kilometer