De beslissing van staatssecretaris Dekker (Onderwijs) om de Ibn Ghaldoun te sluiten, is terecht. De school heeft al jaren zijn zaakjes bestuurlijk, financieel en organisatorisch niet op orde. Als gevolg daarvan is de kwaliteit van het onderwijs onder de maat. Ondanks verscherpt toezicht van de inspectie blijft het tobben. Dat kan niet eindeloos doorgaan. Tegelijk geldt dat de sluiting van een school een diep ingrijpende maat­regel is, vooral voor de leerlingen.

De Rotterdamse middelbare scholen hebben zich 
direct na het bekend worden van de sluiting van de Ibn Ghaldoun constructief opgesteld. Daar zijn goede redenen voor. Er is in Rotterdam aantoonbaar behoefte aan islamitisch voortgezet onderwijs. De 
Ibn Ghaldoun telt ruim 600 leerlingen. Het behoort tot de kern van het Nederlandse onderwijsbestel –bekostigd openbaar én bijzonder onderwijs– dat kinderen een school kunnen bezoeken die past bij de levens­beschouwing van de ouders. Dat geldt voor alle denominaties: van openbaar tot protestants-christelijk, van islamitisch tot reformatorisch.

Het is in het belang van de leerlingen dat zij, als het maar enigszins kan, bij elkaar blijven na de sluiting van de school. Ook dat besef leeft bij de Rotterdamse directeuren. Zij maken hun eigenbelang –proberen een graantje mee te pikken van de sluiting– ondergeschikt aan het belang van de leerlingen. Terecht geven zij de Ibn Ghaldoun een nieuwe kans door de school voorlopig als nevenvestiging van de vereniging Christelijk Voortgezet Onderwijs (CVO) een doorstart te laten maken.

Zo’n sympathieke houding sluit harde afspraken niet uit. Die zijn gemaakt. Het volledige bestuur van de oude Ibn Ghaldoun treedt af en alle docenten krijgen ontslag. Alleen 
zij die bevoegd en bekwaam zijn, maken kans op een baan op de nieuwe Ibn Ghaldoun. Ze moeten daarvoor solliciteren. Een prima aanpak.

Omdat er niet genoeg leraren uit islamitische gelederen zijn, zullen docenten van de andere Rotterdamse scholen tijdelijk bijspringen. Ook het Wartburg College leent leraren uit. Alleen als zij dat zelf willen. Daarmee geeft de school een voorbeeldig signaal af. Er wordt in reformatorische kring soms heftig gediscussieerd over artikel 36 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis, over het weren van valse godsdiensten, en als gevolg daarvan: het tegenstemmen als er een aanvraag ligt voor de oprichting van een islamitische school of de bouw van een moskee.

De Wartburg laat deze discussie even voor wat zij is en kiest bewust voor de Bijbelse opdracht: doet wel aan alle mensen. Door niet mee te helpen de Ibn Ghaldoun te redden, zou het reformatorische college het vertrouwen van de andere scholen beschamen. Ook dat is een legitiem argument om wel aan te haken. In Rotterdam gebeurt iets moois.