De bekendste werken van Raes, zoon van een onderwijzer uit Antwerpen, dateren uit de jaren 60 en 70. Hij schreef onder meer De vadsige koningen (1961), Hemel en dier (1964) en Een faun met kille horentjes (1966). Deze boeken zijn in een realistische schrijfstijl geschreven, al nemen droom en fantasie er een belangrijke plaats in. In verhalenbundels als Bankroet van een charmeur (1967) en De Vlaamse reus (1974) overheerst het fantastische. Bankroet van een charmeur werd tijdens de Boekenweek van 1968 uitgeroepen tot beste boek van 1967.

Latere boeken als Reizigers in de anti-tijd (1970) en De verwoesting van Hyperion (1978) zijn breed opgezette romans, waarin realisme en fantastische elementen elkaar afwisselen. De boeken van Raes worden gekenmerkt door angst voor de dood en lichamelijk en geestelijk verval die schuilgaan achter een overweldigende levensdrang.