Halverwege volgend jaar moet het al gedaan zijn met het wapentuig waarmee het Syrische regime vorige maand naar alle waarschijnlijkheid honderden burgers vermoordde. Inspecties moeten binnenkort van start gaan, gevolgd door systematische vernietiging van het volledige arsenaal.

Objectief gezien natuurlijk een prachtige uitkomst van het overleg tussen beide grootmachten. Een dreigende Amerikaanse aanval is vooralsnog voorkomen – 
en daarmee wellicht ook allerlei mogelijke repercussies in het toch al roerige Midden-Oosten. Bovendien wordt een van ’s werelds grootste voorraden chemische wapens ontmanteld. Daar kan niemand op tegen zijn.

De grote vraag is echter of die ‘droomuitkomst’ wel echt wordt bereikt. Syrië kan nog op allerlei manieren gaan dwarsliggen. Damascus kan inspecteurs de toegang weigeren of beperkingen opleggen. Het kan een deel van zijn niet-conventionele wapens verstoppen of aan strijdgroepen zoals Hezbollah overdragen.

Die scenario’s zouden de impasse van de afgelopen tweeënhalf jaar weer compleet terugbrengen. Maar dan wel met ingrijpend gewijzigde internationale verhoudingen.

Rusland heeft namelijk zijn relevantie op het wereldtoneel opnieuw uitgevonden. De consequente weigering van Moskou om bondgenoot Syrië af te vallen, zorgde ervoor dat er in VN-verband geen enkele vooruitgang werd geboekt om tot een oplossing voor het Syrische conflict te komen.

Het handig inspelen op een suggestie van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, om de Syrische chemische wapens te ontmantelen, bezorgde Rusland bovendien plotseling een belangrijke internationale status. Van notoire dwarsligger veranderde Rusland in een constructieve, oplossingsgerichte partner. Die rol zal Moskou niet snel meer uit handen geven.

Sinds de val van de Sovjet-Unie heeft Rusland immers met lede ogen moeten toezien hoe Amerika de gang van zaken in de wereld dicteerde. Of een grotere Russische stem in het wereldwijde kapittel winst is, zal de tijd leren. Doorgaans kiest Moskou in westerse ogen niet de gewenste kant en blijft het hardnekkig dubieuze bondgenoten steunen.

Maar als met het zaterdag gesloten akkoord de Syrische wapens binnenkort werkelijk verleden tijd zijn, kan Moskou dat met recht op zijn conto schrijven. Want het lijkt erop dat Obama de afgelopen weken vooral achter de feiten is aangelopen.

En als beide grootmachten dan écht zo goed kunnen samenwerken, laten ze dan per direct haast maken met het zoeken naar een oplossing voor het al tweeënhalf jaar slepende Syrische conflict. Want de doden die bij de gifgasaanval van vorige maand vielen –hoe vreselijk ook– vallen in het niet bij de 100.000 slachtoffers die het land inmiddels betreurt. Om over de talloze gewonden en ontheemden nog maar niet te spreken.