Op 6 oktober 1973 lanceerden Egypte en Syrië een verrassingsaanval op Israël. In beide landen heerste wrok over de forse militaire nederlaag die de Joodse staat hun in de Zesdaagse Oorlog van 1967 had toegebracht.

De aanval was doelbewust op Grote Verzoendag gepland. Op die dag lag het openbare leven in Israël nagenoeg stil. Zaterdag was de Jom Kipoer van dit jaar. Israël herdacht de oorlog van veertig jaar geleden, die bijna op een nederlaag uitliep.

Egyptische troepen, gesteund door zware artilleriebombardementen, rukten aanvankelijk snel op in de Sinaïwoestijn. Ook Syrische eenheden boekten successen aan het noordelijke front.

De agressors hadden zich echter misrekend in de snelheid waarmee Israël reservisten kon oproepen, ondanks het vieren van Grote Verzoendag. Al na een paar dagen werden de Syriërs teruggeslagen en viel Israël Syrië binnen. Half oktober wisten de Israëliërs de Egyptenaren tot staan te brengen en begonnen zij een opmars naar Caïro.

Dat alles was nauwelijks mogelijk geweest zonder de massale steun van Joden uit de diaspora. Ed Zifkin nam de eerst beschikbare vlucht van Michigan naar Israël. Hij kwam terecht in de kibboets Urim. Terwijl de kibboetsniks aan het front vochten, ploegde de Amerikaanse Jood de velden van de collectieve boerderij.

„Dit was de meest betekenisvolle periode uit mijn leven”, aldus Zifkin gisteren tegen de Israëlische krant Ha’aretz. Vijftien uur per dag werd er gewerkt. En hij was niet de enige. Honderden Joden uit de hele wereld stroomden toe.

Hun inspanningen zorgden er mede voor dat de Israëlische reservisten weerstand aan de oprukkende vijand konden bieden.

Veertig jaar later wordt de uitkomst van de Jom Kipoeroorlog nog steeds betwist. Israël wist weliswaar de aanvallen van Egypte en Syrië af te slaan, maar betaalde daarvoor wel een zware tol: 2688 soldaten sneuvelden en 7000 raakten gewond. Egypte toonde aan dat Israël militair niet onkwetsbaar was en doorbrak daarmee de overwinningsroes die heerste na de Zesdaagse Oorlog.